Alkoholowe dzieciństwo....

Łzy, lęk i wstyd...

 

Śniadanie, obiad, kolacja - do popicia piwo, a w przerwach litry wódy...

 

Moja mama także chciała ratować małżeństwo z moim ojcem, który był mocnym alkoholikiem.

Bardziej chciała, abyśmy my mieli ojca, przecież jest katoliczką. 

Wmawianie, że On "potrafi być dobrym człowiekiem", dzieci potrzebują ojca.

Mogę wstać i powiedzieć, że moje dzieciństwo to był koszmar, ból i smród alkoholu. 

Tylko nikt głośno nie chce się do tego przyznać, bo mu wstyd! A czy to nasza wina?

Nie wstydźmy się mówić głośno o naszych problemach.

Zawsze sądziłam, że powinna odejść już dawno z moim starszym rodzeństwem od tyrana.

Uważam, że każda kobita, która ma dzieci i tkwi w takim związku powinna powiedzieć- DOŚĆ!

Moja mama to taka osoba, która jest trzeźwa, ale wsiada z pijanym kierowcą i pozwala mu prowadzić.

W prawie jest współodpowiedzialną, ale nadal go kocha....

Natomiast dzieci zostają "kalekami na całe życie", zostają popychadłami świata.

Pragną szczerej miłości, ale zostają odrzucani.

Pragną szczerej przyjaźni, ale zostają oszukani.

Dzieciństwo nie wróci...

Ciężko wystartować jako dorosły człowiek.

Pogubieni i poplątani w myślach.

Szukają odpowiedzi na proste pytania.

Dlaczego to trafiło na mnie? ....

Ja usprawiedliwiam sobie tym, że Pan Bóg dał mnie na próbę, że uczy mnie życia ciężkiego, aby zaś lepiej znosić sytuację oraz jak każdy człowiek zasługuję na SZACUNEK!

 

 

Bardzo często pytałam mamy, czy nie lepiej żeby od niego odeszła, albo wzięła założyła mu sprawę w sądzie.

Zawsze odpowiadała, ale "wtedy były inne czasy",  "gdzie miałam iść?", "wiesz jak ludzie reagowali" 

.........................

Miała zawsze tysiące wymówek, a ja traciłam chęci do rozmowy i dalszego życia w takim domu.

Cechują ją jedynie bezradność, bezsilność.

Tylko wtedy czuję się, że jestem winna JA - przecież, mama  została, abym "miała dobrze" 

Każda ofiara przemocy reaguję w innym stopniu. 

 

Ja zawsze sobie wyobrażałam życie, że jest mama, tata i oni pragną dzieci.

Kiedy już mają je, uczą i wychowują na dobrych ludzi. 

Rodzina pełna miłości, spokoju i troskliwości.

Niestety zdarza się, że nie jest tak kolorowo.

Mimo, że takie dzieci były pogubione w dzieciństwie, jako dorośli nie potrafią się odseparować.

Nigdy nie ma dwóch tych samych przypadków, ale mają podobne cechy. 

 

Najpierw ludzie mówili mi, przecież nie masz najgorzej. 

"Księżniczka: się znalazła co życie by chciała mieć usłane różami.

Hm.. zabolały te słowa, przecież ja chciałam mieć szczęśliwą rodzinę.

Tak miałam usłane różami, a może bardziej ich kolcami. 

Nie dzieli się na lepszych i gorszych.

Fakt, że ojciec nigdy mnie nie uderzył, nie znaczy, że problemu nie ma.

Zawsze czułam, że jestem odrzucona, Wolał wódkę, niż nas....

Jak miała się czuć?

Odrzucona, niepotrzebna, jak jakiś ciężar....

Zawsze wszystko wiązało się z ojcem.

Każdy pytał: "pijany" ,"wrócił?"....

Gdzie w tym wszystkim ja?

Dzieci są odrzucane na drugi tor, najpierw trzeba się pokłócić z alkoholikiem, troszczyć się o niego, pilnować, kryć przed innymi, wylewać wódkę, nakarmić itd...

Teraz już wiecie czemu przy obcych jestem zamknięta w sobie?

Staram się odrodzić na nowo i wybudować w sobie poczucie siebie.

A może dlaczego tak ambitnie trenuję?

Narażam siebie i wszystko dookoła, aby udowodnić, że jestem coś warta.

Cisza i spokój  - element w życiu, którego najbardziej chciałam.

Krzyki i hałas - kojarzy mi się z awanturą oraz poczuciem głodu ludzi na Saturnie....

Biorąc zarazem odpowiedzialność za wszystko, wierząc, że nie zasługuję na nic.

 

Ja ---> poczucie niskiej wartości,

okrutna samokrytyka, 

problem z budowaniem więzi,

kłopoty z wyrażanie uczuć,

chęć posiadania kontroli nad swoim życiem,

egzekwowanie swoich praw,

prowadzenie dyskusji,

rozwiązanie problemów,

pomoc innym,

transakcja "coś za coś",

 

Transakcja "coś za coś'

Jeżeli "coś" zrobię, to będzie spokój?

Często realizowane w domu.

Robimy wszystko :dla świętego spokoju"

Idź kup mu piwo - dla spokoju.

To tylko jedno, przynajmniej nic nie będzie wymyślał.

Największy błąd w życiu,

Kiedy już nie robisz jak on chce, wtedy staję się jeszcze większym zerem.

Miejmy swoją godność. Nie dajmy się wykorzystywać.

Jesteś bardzo wiele warcie! 

Życie z poczuciem zagrożenia. Fakt, aby nikt się nie dowiedział o tym, albo wiedzą, że liczyć mogą jedynie na siebie, mają wielką odpowiedzialność. Dom bez ścian i dziecko bez ojca....