Sprawiedliwość oceniania....

Wiecie jak życie jest niesprawiedliwe?
Hm... jeszcze częściej nie rozumiemy tego!
Natomiast ja staram się sobie wszystko wytłumaczyć, ale nigdy nie zwalać na "los" ....
Niesprawiedliwe jest, że traktowanie drugiego człowieka!
Niesprawiedliwe jest, że ocenianie w szkołach!
Niesprawiedliwe jest, że inni są ładniejsi, piękniejsi!
Niesprawiedliwe jest, że ludzie z więzienia mają darmowe jedzenie, gdzie ludzi starszych nie stać na nie...
Niesprawiedliwe jest, że jedna ma wszystko, zaś druga nic....
Niesprawiedliwe jest, że jedna jest szczupła, zaś druga chuda!
Niesprawiedliwe jest, że urodziłam się w takiej rodzinie a nie w innej....

 

Człowiek cały czas może sobie mówić, że jest gorszy, słabszy od innych, ale tez może powiedzieć "Ona jest ładna, ja zaś mam większą inteligencje"

Życie nie bywa niesprawiedliwe tylko ludzie!

Wiem jak to się traktuję człowieka, który ma pieniądze, przeciwko temu co ich nie posiada. Wtedy liczy się z tej wyższej hierarchii... Gdyby tylko ludzie zmienili myślenie i nastawienie do życia, ludzi, stereotypów żyłoby się łatwiej. Nie chcielibyście takiego świata, gdzie człowieka nie osądza się po wyglądzie.

Np. Nie chodzę w markowych rzeczach - ludzie się śmieją, że mnie nie stać!

Hm... co jest w tym śmiesznego? Może ich to bawi. Cieszę się, przecież mają prawo!

Tylko największym błędem człowieka, że najpierw osądzą, zaś poznają prawdę.

Może i nie mam markowych butów, ale druga strona jest taka, że jak mam pieniądze pomagam mamie...

Według mnie, są rzeczy ważne i ważniejsze.

Co do ocen w szkole, nie powinni nauczyciele sprawdzać wiadomości i oceniać równo, przecież jeden uczeń nauczy się świetnie, ale tak się zestresuję, że zapomni ....
Oceny to liczby, które zawsze można poprawić. Nie są ważne w życiu,
Uważam, że nie powinniśmy zawsze być oceniani w życiu po rozmiarach, liczbach, czy też wyglądzie.
Każdy człowiek powinien zmienić nastawienie i żyć dla siebie!

Niektórzy mają wygląda, ale nie mają serca! Zaś inni mają to i to, natomiast są osoby, które mają serce, ale nie mają wyglądu! - I to oznacza, że znowu jesteśmy oceniani....

 

Nasze myślenie jest niesprawiedliwe a nie życie....
Zmieńmy nastawienie do samego siebie, ale też nie oceniajmy innych.
Spójrzmy najpierw na siebie.

Jedni mogą mieć to, natomiast drudzy mają coś innego....

Urodziłam się, przecież po coś... dla kogoś....

Żyję bo kocham, trenuję....

Możemy mówić, że "jestem nieszczęśliwą dziewczyną bo..."

Także zawsze możemy mówić "Jestem szczęśliwą dziewczyną bo..."

Nigdy w życiu nie będziemy zawsze szczęśliwi, ale zawsze nas to czegoś uczy!

Wyobrażacie się śmiać cały tydzień bez przerwy? ....

Moim minusem jest, że jestem niska, ale zaś plusem, że małe jest piękne!

Moim plusem jest, że jestem uśmiechnięta, ale w środku tysiące problemów!

I tak w kółko możemy opowiadać o naszych plusach i minusach... potrzebne Ci to?

Nie lepiej usiąść się i powspominać te dobre wspomnienia, albo te cele, które chcesz zyskać?

Po co marnować czas na rzeczy na które już nie mamy wpływu!

 

W życiu nigdy nie cofniemy, zatrzymamy, przewiniemy! Żyjemy tu i teraz!

Teraz masz chwilę zasłynąć....

Jeśli się nie uda za pierwszym razem, może udać się za drugim, trzecim, ale nigdy się nie poddawaj!

Znam chłopaka w świecie sportu, który teraz jest w swojej kategorii bardzo dobry technicznie, ale tez skutecznie! Na początku przegrywał, ale najpiękniejsze jest to, że wtedy nie zrezygnował!

Przegrywał na zawodach.... Podszedł do niego inny trener i powiedział mu, że się nie nadaję, że lepiej żeby odpuścił ten sport.... Wiecie jak takie coś boli, gdzie kładziemy całe serce w pasję, ale ktoś podchodzi i mówi, że my się nie nadajemy! Ale najgorsze jest, że po tym jak zaczął wygrywać ten sam trener mu powiedział, że nigdy się nie mylił tak do ludzi jak do niego! - Hmm... a to dlatego, że miał gorszy start?

Znowu był oceniany powierzchownie.

Zastanówmy się czy lepiej dobić kogoś czy pomóc mu dojść do czegoś!

Tak jakby "Ronaldo" wygrywał każdy mecz, strzelał wiele bramek, ale jeden mecz by zagrał gorzej i już by się fani odwrócili.... Walka to taka loteria, przecież nigdy nie znamy przeciwnika i jego zwyczajów.

Zawsze do walki przygotowujemy się mistrzowsko, jeśli to chodzi o zwykłą walkę, czy o jakiś ważny pas.

Każdy wojownik szanuję swojego przeciwnika oraz nigdy nie wyśmiewa jego, ale nawet przygotowuję się jak do bardzo ważnych pojedynków!

Zamiast chodzić i marudzić weźmy swoje życie w swoje ręce!

 - Zamiast tego, możemy być zadowoleni i cieszyć się z życia.

Życie nie ma gwarancji udanej miłości, rodziny, pracy....

Życie ma sens, jeżeli będziemy w to wierzyć i pielęgnować!

Tylko po co nam gwarancja, przecież ona ma termin, a nasze życie, nie ma terminu. 

Żyjemy i walczymy ciągle o jutro, pracę, pieniądze, miłość... Po co? walczmy o szczęście, pokój.... 

O to co nie jest chwilowe i przez parę minut możemy stracić!

Kiedy my upadamy nasi wrogowie wstają i się śmieją, ale to wtedy moment, aby to dało nam motywację do walki i pokazania, że my damy radę. Możemy nawet być lepsi, ale po co? Wystarczy, że będziemy sobą!

Gdy w życiu masz pod górkę pamiętaj, że może dzięki temu dojdziesz na szczyt! - UŚMIECH!

Walka....

  Hm... sporty walki to coś pięknego, ale zarazem jeden z najcięższych sportów, który wymaga wielu poświęceń. 

 

Czym dla mnie są treningi?

Treningi są dla mnie bardzo ważne. Osobiście nie wyobrażam sobie bez nich życia.

Sala, mata - to miejsce, które traktuję jak dom, wkładam tam całą siebie.

Chociaż sala nie spełnia tysiąca fajnych sprzętów, czy tez nie jest jakoś wielce ogromna to ma swój klimat, który pozwala tam pozostać i z wielką chęcią tam przebywać.

Trening to odskocznia od tych moich problemów, które nieraz są ogromne, a niekiedy dziwię się, że nic takiego się nie dzieję.

Przyjaciele się nauczyli, że w dniu treningu może się palić, ale nie zrezygnuję z treningu.

Zawsze mogą na mnie liczyć, ale te dwa dni w tygodniu mogą przetrwać.

"Trening" to moja miłość, zarazem najlepszy przyjaciel, który nie wyśmiewa....

 

 Po co trenuję? 

Oczywiście, że dla samej siebie. Dzięki treningom czuję się pewniej siebie, dostaję doładowanie energii. Trenuję dla własnej satysfakcji, że mogę coś dla siebie osiągnąć. Pomimo, że niewielu w to wierzy - to i tak nie chcę nikomu nic udowadniać, przecież oni zaś zobaczą moją ciężką pracę.

Treningi podtrzymują mnie przy funkcjonowaniu codziennym. 

Czy nie czujesz się niekomfortowo, że trenujesz jako jedyna dziewczyna?

Jakby to powiedzieć.... Na początku czułam się nieswojo, ale chłopaki jakoś mnie zaakceptowali oraz nie ukazali,że im przeszkadzam. Czasem sobie myślałam " Ty się dobrze czujesz, jesteś jedną dziewczyną" - Ale to chwila i zaraz otrząsnęłam się i powiedziała, przecież ile dziewczyn trenuję jako jedyna dziewczyna. Moim zdaniem jest więcej pozytywów, niż negatywów. 

Na przykład "waga" - przeszkoda, ale przecież nauczę się walczyć z silniejszymi oraz każda walka z jakimkolwiek chłopakiem doda mi większą siłę. Następnym, że chłopaki przy mnie nauczą się walczyć bardziej technicznie, natomiast ja uczę się od nich!

Jeżeli chcę być jak lew to muszę walczyć z lwami. Chłopaków osobowość jest różna co można zauważyć podczas walki z nimi. 

Ludzie, tez często mi mówili :Ja bym tak nie mogła", "dziwna jesteś" 

Po pierwsze Ty nie możesz, to nie porównuj mnie do Ciebie... Jestem "inna"? Nie, po prostu jestem sobą i robię to co kocham robić! Dziwna jestem? - Być może dla Ciebie tak, ale mi się wydaję, że człowiek sam podejmuję decyzję czy co weekend będzie szalał na imprezach, czy też leczył siniaki i kontuzję po treningach. 

 

Jak reagują chłopaki na mnie?

Jedni widzą, że chcę się rozwijać i chcę walczyć na wysokim poziomie.

Reakcja na mnie pewnie na początki była, że "długo nie wytrzymam" - właśnie im  uświadamiam, że daję radę i tak szybko ich nie opuszczę. Jesteśmy jedną zgraną grupą "chłopaków i mnie" :)

Bardzo ich szanuję. Do każdego sparingpartnera podchodzę z szacunkiem, a najważniejsze, że każdego traktuję poważnie.

Na treningach są żarty, śmiechy i znakomita atmosfera.

Każdego bardzo mocno szanuję. Zawsze mogą na mnie liczyć! 

Z kim Ci się najlepiej ćwiczy? 

Każda walka przynosi mi jakieś doświadczenia oraz po przeanalizowaniu jej wynoszę bardzo dużo wskazówek do kolejnych walk.

Oczywiście, że walczy mi się bardzo dobrze z wyższymi pasami, ale pewnie przez to, że mają większe doświadczenie i wiedzą jak postępować z innymi.... 

Co nie zmienia faktu, że nikomu walki nie odmówię, ponieważ

 "DAJCIE MI PRZECIWNIKA A Z NIM BĘDĘ WALCZYĆ!" 

- Tu nie chodzi o moją pewność siebie, ponieważ wychodzę z założenia,

 że albo wygram walkę, albo się nauczę! Jeżeli podejmuję walkę to już nie przegrałam ;)

Mojej grupy chłopaków nikomu nie oddam! 

 

Czy rodzina, przyjaciele Ciebie wspierają? 

Oczywiście. Najbardziej wierzy we mnie trener, mama, brat z siostrą, Gosia oraz najlepsi przyjaciele:Daria, Anka - dwie szalone przyjaciółki, które muszą ze mną przetrwać!

Nie chcę nikogo pominąć, ponieważ jest ich wielu więcej! DZIĘKUJĘ!

Czy rodzice pozwalają Ci trenować taki sport?

Pewnie, przecież sport jak sport. Dla mnie jest najpiękniejszy, dlatego go trenuję.

"Rodzice"....

Mama mnie wspiera. Pomimo, że nie rozumie, aż tak tego sportu szanuję, ponieważ wie, że dzięki niemu jestem szczęśliwa. Chciałabym, aby moja mama była ze mnie dumna!

Czy masz trudniej niż reszta?

Pewnie moje początki nie były łatwe, ale teraz stają się zapomnianym wspomnieniem.

Chciałam udowodnić chłopakom, że wcale nie jestem od nich gorsza. Nawet kiedy pot ze mnie leciał litrami, a siły brakowało to się nie poddałam, próbowałam, robiła, walczyłam.

Kiedy na pierwszym treningu widziałam, że robimy dużo powtórzeń na rozgrzewce - to robiłam tak samo, nigdy nie oszukiwałam powtórzeń! Nie oszukuję trenera, że jak nie patrzy to nie zrobię tych powtórzeń, tylko siebie krzywdzę i zawsze o te kilka powtórzeń będę gorsza niż inni.

Sądzę, że nie trudniej, ale też nie cierpię stwierdzenia, że "Tobie dali wygrać, bo jesteś dziewczyną" - Ehh, co z tego, że jestem dziewczyną? Dziewczyna to gorszy przeciwnik? Inny? ....

Czy jesteś traktowana łagodniej? 

Przypuszczam, ze tak, ponieważ chłopaki mają bardzo ładny szacunek dla dziewczyn i nie uderzyliby nawet dziewczyn, ani nie chcieliby, aby coś się stało z ich powodu, ale to jest sport i na bok wszelkie sentymenty ;)

Nigdy nie chcę być traktowana lepiej, bo jestem dziewczyną, czy też moja waga jest lżejsza.

Jak traktuję Cię trener?

Uważam, że traktuję mnie jako swoją podopieczną, którą chce wyszkolić na najlepszy poziom. Trener to wspaniały człowiek, który wierzy we mnie oraz mnie wspiera! Trener zawsze pomoże, pokażę oraz uświadomi moje błędy, ale nigdy mnie nie potępi! 

 

Na ten pytania odpowiedziałam dzięki mojej przyjaciółce, które je zadała.

Już jutro postaram się wrzucić kolejne pytania ;)

UŚMIECHNIJCIE SIĘ! 

Głowa do góry!

Musisz mieć cel!

 

Jeśli już wiesz co w życiu chcesz osiągnąć należy mieć wiarę, że jednak jesteś coś warty/warta i to właśnie Ty możesz temu podołać i to wygrać....
Każdy powinien być dumny z jednego powodu, że ma szansę żyć, kochać i być!
Żyjemy dla chwil, wspomnień.... Nasze życie zawsze dąży do "czegoś", przecież to my jesteśmy konduktorami naszego pociągu...
Kochać i być kochany- tyle w życiu wystarczy...
Ja nie potrafię przez to wszystko co przeszłam pokochać, zaufać.
Jestem nastawiona, że jeżeli tyle przeszłam w życiu i dałam rade, to dam radę cały czas!
Jestem, żyję... to bardzo dużo.
Daję od siebie     bardzo dużo...
Codziennie trudzę się z przeciwnościami, ale wstaję, walczę!
Kiedy ósme poty ze mnie lecą dostaję więcej sił by walczyć!
Nikt za nas nie przeżyję życia!
Ludzie zawsze będą mówić o nas.
Jeżeli zrobimy dobrze to mało ludzi to zauważy, ale jak zrobimy źle to nasze błędy zobaczy każdy i będzie je bardzo długo wypominać.Nie ma sprawiedliwości w ludziach..
Przekonałam się, że już tak jest i będzie. Ja tego nie zmienia,
Jedyny fakt, który mnie cieszy, że na pewno więcej ludzi myśli jak ja.
Hm.... osoba, która wsparła mnie będzie wiedzieć o kogo chodzi....
Wypowiedziała mi kiedyś bardzo mądre słowa:
"Nie przejmuj się, że o Tobie mówią, ciesz się, że o Tobie mówią, nieważne czy dobrze, czy źle, ważne, że mówią!" - W tamtej chwili przestałam się zamartwiać opiniami innych, ponieważ oni zawsze będą mówić!
Zza okna może być pochmurno, może roić się od czarnych chmur, ale tez może być słońce, ale nie możemy przez nasze złe nastawienie i podejście psuć sobie humoru na resztę dnia, tygodni....
Całe życie bałam się burzy....
Hm... bałam się, ponieważ bałam się,że zepsuję mój dom, że przez nią zginiemy.
Wtedy uciekałam od niej, poduszka na uszy i zasypiałam, czyli zachowałam się jak tchórz- uciekałam od swojego problemu.
Był moment, kiedy byłam z mamą w kościele bodajże, wtedy rozpętała się silna burza z wielkim wiatrem!
Kiedy chcieliśmy szybko iść do domu wiatr dawał nam opory.
Mama musiała się mnie trzymać żeby wiatr nie porzucał mamą....
Schodząc z wielkiej góry nie myślałam o sobie, o tym, że się boję, jedynie żeby mamie się  nic nie stało.
Wtedy bała się, ponieważ telefon odmawiał posłuszeństwa z ograniczonym zasięgiem nie wiedziałam co zrobić dalej....
Deszcz lał się litrami.... zaś znalazł się dom przyjaciela rodziny, tam postanowiliśmy się schować i czekać aż zasięg będzie działał....
Wtedy liczy się bliska osoba, nie ma strachu....
Strach jest w naszej wyobraźni, jeżeli sami go wpuszczam - to go też wyprośmy!



Nasze życie nie wiadomo kiedy się skończy, przecież może się zakończyć tuż zaraz jak np. będziemy przechodzić ulicą do sklepu, albo pojedziemy samochodem i to wcale my nie musimy spowodować wypadku.

Tam do góry jest plan naszego życia.
Kiedyś tam pójdziemy z uśmiechem i ze słowami: " Dziękuję, za taką ścieżkę w życiu, ponieważ ona mnie nauczyła doceniać te małe rzeczy, nie liczyły się dla mnie pieniądze, ale bliscy żeby mieli co jeść, nie liczyły się dla mnie drogie wyjazdy, ale czas w jakim mogłam spędzić z bliskimi...."
Nasz sens życia jest odkrywany codziennie....

To nie czas, w którym będę się użalać, że inni mieli lepiej, nigdy nie chciałam być porównywana do innych, tym razem sama siebie nie będę porównywać do innych rzeczy, osób....
To czas, w którym możesz wstać i powiedzieć: " Dobrze, że jestem, mam swoją rodzinę, przyjaciół, pasję i ludzi, którzy we mnie wierzą..."
Zawsze znajdzie się ktoś "za" i "przeciw" - kogo wtedy będziesz słuchać?
Ja tylko tych "za", ponieważ oni mnie rozumieją.
Ja nie mam nawet zamiaru zastanawiać się na tymi "przeciw" - zazdrość, chciwość?

Z dnia na dzień będzie nam lepiej, jeżeli spróbujemy żyć zgodnie z naszymi zasadami, nie będziemy trzymać się innych planów.

Hmm.... każdy się dziwi i mówi mi: " Ty zawsze musisz inaczej sądzić!" - Nie, przecież ja nie muszą, ale chce! Powód jest prosty, bo to moje zdanie, nie chcę być kopią innych!

Jeżeli już mnie pytasz o zdanie to bądź świadomy tego, że ja nie muszę myśleć tak jak Ty.

Życie nie chcę od nas więcej, tylko ludzie, ciągle o coś proszą, chcą, oczekują, potrzebują a gdzie w tym wszystkim jesteś właśnie TY?

Gdzieś na końcu, gdzie już spełnisz wszystkich zachcianki, prośby, oczekiwania....

Pomyśl choć raz o sobie.

Ja pomyślałam i nie ma rzeczy ani osoby, która oderwie mnie  od treningu!

Poświęcam sobie je tylko dwa razy w tygodniu....

Czemu one są takie ważne?

Może dlatego, że dzięki nim na drugi dzień bywa, że nie mam siły wstać, ale jestem szczęśliwa jak nigdy....

Odreagowuję wszelkie stresy, problemy, zakłopotania oraz lęki.

Na macie zostawiam swój pot. Na salę wchodzę czasem z doklejanym uśmiechem w domu zostawiam wszelkie troski, ale najpiękniejsze, że wychodzą z treningu zapominam o tym doklejanym przed nim uśmiechu i mam prawdziwy, szczery uśmiech, który rozkwita do następnego treningu!

 Hm... słowo "dziękuję", że mogę trenować z takimi ludźmi to za mało!

Każdy uśmiech dla nich zawsze jest szczerzy....

Każda pomoc dla nich to najwspanialsze uczucie....

Każda walka z nimi to radocha i wielka rywalizacja ;)

 

Bywały momenty w życiu, że codziennie podchodziłam do dnia "nabuzowana"....
Wtedy tylko uśmiech innych dla mnie zmienia to nastawienie.....

Głowa do góry!
Nie musi być dobrze, ale zawsze może! :)

SIOSTRA

Wiecie co mi się udało w życiu?
SIOSTRA....

 

Niby nom stop kłótnie oraz wymiana zdań, ale nie ma większej więzi między nami.

Zawsze trzymamy się razem, a co piękniejsze, że jeżeli jedna ma problemy to ta druga za nią wskoczy nawet w ogień. Kocham tę wariatkę, ale czasem na odchyły  ;)

Niby starsza, poukładana, ale jej też czasem brakuje mocne słowa, aby poukładać się w całość.

Trzymamy się od zawsze, lecz przykro mi jak ona się czasem oddala.

Chciałabym jak typowe rodzeństwo, że idziemy do kina, razem coś trenujemy, chodzimy sobie po sklepach - tak bez powodów....

Chcę Wam powiedzieć, że jej nikomu nie oddam....

Tyle wspomnień co nas wiąże to chyba nikogo.

Oddawała mi zarazem miłość siostry, ale też prawdziwej przyjaciółki.

Niby w rodzinie naturalne, że mogę na siostrę liczyć, ale właśnie  najpiękniejsze jest u nas, jak jedna walczy jak lwica o drugą.

Hm.... tych wszystkich przyjemności z nią nie będę opisywać, ponieważ dzięki niej moje dzieciństwo miało tam jaką iskrę tej satysfakcji za co bardzo dziękuję!

Siostra, hm... nie da się tak sprecyzować, ale uwielbiam ją jak nikt inny.

Ona sama nie zdaję sobie sprawy jak bardzo jej potrzebuję....

Wspólnego wieczoru z słodyczami ;)

 

Najmniej liczą się dla mnie, że bierze mnie na wycieczki, które pewnie swoje kosztują, ale liczy się, że spędzamy razem czas, bez żadnych stresów.
Dziękuję jej za wszystko...
Ona uczy mnie życia, pokazuję, że znaczę coś, jeśli wygrywam w konkursach,a  nawet, że w nich biorę udział....
Moja siostra, którą nie oddam nikomu!
Bez żadnych powodów jest świetną osobą, która pomaga bezinteresownie innym, zaś chciałabym kiedyś być jak on - ONA to największy autorytet.

Jeśli to będziesz czytać to wiedz, że jesteś dla mnie BARDZO WAŻNA!

Siostra, kto inny jak ja ... ten mały gałgan nie zrobi dla Ciebie wszystkiego?

Siostra, przepraszam zarazem za wszystkie zgryźliwości z mojej strony, ale tak Cię kocham.

Okazuję Ci tę miłość często pamiętaj!

 

Siostro jedyna w świecie, najlepsza w swoim rodzaju....
Czasem ma te fochy, ale wybaczyć można....
PAMIĘTAJ! Nie osądzaj innych! Każdy naszą sytuację przeżył inaczej oraz inaczej ją odreagował.
Lizy się rodzina, możliwość życia w niej normalnie.
Nie zamykajmy się w jednym kręgu, otwórzmy ich jak najwięcej!
Rada od mnie do mojej siostry: nie masz po co tak pędzić w tym życiu, zahamuj, zatrzymaj się i pomyśl co jest ważne, a co ważniejsze.... Uśmiechem pokonasz świat, ale pamiętaj, że zawsze masz rodzinę!

Także siostra KOCHAM CIĘ!

Przepis na udany dzień!

Najgorzej jest przygotować perfekcyjny przepis....

 

Co nam do tego będzie potrzebne.... otóż:
*1kg - optymizmu
*400dag - poczucia humoru
*2 szklanki- radości
*4 łyżki - uśmiechu
*szczyptę - dobrego słowa
*garść - cierpliwości

Dodatkowo dodaj: słońce, cukier oraz rozum.

Wszystko wymieszaj w misce. Włóż miskę do piekarnika, aby ogrzać nasze szczęście.
Codziennie od rana zjeść kawałek na udany dzień.

Ale tak na prawdę przepis tkwi w naszych głowach.
Jeżeli chcemy mieć szczęśliwy dzień to załóż szczery uśmiech i trzymaj go przez cały dzień.
Dla innych będziesz motywacją...
Inni zaś będą się dziwić oraz zazdrościć!
Pokonujmy swoje słabości UŚMIECHEM!
Wiecie jak wiele uśmiech może poprawić humor?

Kiedy jestem w mieście, na basenie, lodowisku, bądź w kinie... zawsze rozdaję ludziom uśmiechy!

Nie zawsze odwzajemnią, ale najważniejsze, że niektórzy tak i warto dawać pozytywną energią!

Nie marnujmy dnia, aby cały dzień przesiedzieć, a co gorsze przeleżeć ;)

Zdarza mi się tzw. "leń", ale szczerze go żałuję, że zmarnowałam tyle czasu na nic...

Najlepiej, gdy cały dzień sobie zaplanujemy, wtedy mamy mniej stresów i jest mniejsze prawdopodobieństwo, aby uśmiech mi zniknął z twarzy!

Mój typowy dzień rozpoczyna się, że budzę się codziennie trochę wcześniej oraz zaczynam  rozmyślać nad wszystkim, zacząwszy od tego co będę robić za godzinę, powtarzania sobie do szkoły a skończywszy na planach, które wydarzą się za miesiąc, ewentualnie za rok....

 

Zamykam oczy i oczekuję cudów. Zaczynam marzyć i rozmyślać nad tymi pozytywami z życia.

Marzę o najlepszej wersji siebie.

Kocham się wtulać w swoją poduszkę oraz czuć się jak małe dziecko, beztrosko...

Ja jak już wywalę się jakoś z łóżka, gdyż ciężko opuszczać mi ciepły raj, wtedy moje szykowanie trwa szybkie około 30min... zaś szybkie śniadanko, wyjście do szkoły....

Wiecie jak już odbębnię te 7-8h jednakże bardzo zmęczona, ale szczęśliwa wracam do domu.

Szkoła męczy, ale uwielbiam w niej być.... Moje przygody w szkole z moimi wariatkami są imponujące.

Wiecie znużona szkołą, tę nauką wracam a w domu co może na mnie czekać....?

Oczywiście, że nauka na kolejne dni....

Zawsze można iść do szkoły na "odważniaka", bez jakichkolwiek przygotowań, ale wtedy przerwy mijają na szybkie powtórzenia, przecież wtedy uśmiech znika....

A jednakże chcę mieć uśmiech to zawsze znajdę w domu czas na naukę!

Moja nauka jest chaotyczna, ale mam swoje sposoby nauki, bez wbijania wiedzy młotkiem ;)

Każdy stosuję różne techniki z zmęczeniem....

Jeżeli w dniu jeszcze lecę na trening to i tak zmęczona, ale zawsze UŚMIECHNIĘTA!

Treningi napędzają i dodają chęci do życia.....

Chcecie jakieś rady? Zawszę pomogę, ale najpierw się UŚMIECHNIJ!

"Coś"- wraca jak bumerang...

Capoeira...
Raz na zawsze trzeba zakończyć ten temat...
Ot tak nikt nikogo nie przestaje lubić.

Sport jeden z ładniejszych. Jest on bardziej pokazowy.
Tak trenowałam capoeirę i nie wstydzę się tego, że wkręciłam się w to na maksaaa...
Niestety ciągłe kontuzję znużyły mnie oczekując na cud...
Może gdyby inaczej były prowadzone treningi, gdzie nie byłoby tylu kontuzji.
Nie chce tutaj nikogo urazić, ponieważ chłopak, który teraz prowadzi bardzo go lubię.
Ponadto miałam w krótkim czasie kontuzje typu: zwyrodnienie kolana, problemy z kręgosłupem, pęknięcie śródstopia, oraz zwyrodnienie stawu biodrowego...

Także dobry trener jest połową sukcesu!
Nie chce tutaj powiedzieć, że trenera nie lubię, ale to że, może brakuje "kwalifikacji"
Także mogło być to wszystko z mojej winy, więc nie osądzam.

Hm.. stwierdzenie, które słyszę " O capo tez tak mówiłaś" - Po pierwsze, nie ma rzeczy tych samych 

 Po drugie, jest prawdziwa miła atmosfera oraz najważniejsze nikt nikogo nie ucisza.
Zaczęłam w listopadzie bodajże 2013r. -
Najpierw trenowałam pod przewodnictwem mojego obecnego trenera!
TRENER!
Udowadnia mi, że jestem kimś.
Pokazuję mi, że warto w siebie wierzyć oraz, że ciężką pracą dojdę daleko!Pokazuję mojemu bratu, że stanę na górze swoją ciężką pracą.
Trener to nie tylko "tyran" na treningu, który prowadzi mocną musztrę 
Trener to osoba, która we mnie wierzy, wspiera, rozwija mnie, ale najważniejsze ROZUMIE....
Pomaga mi, radzi, prowadzi przez życie! DZIĘKUJĘ!

Zaś nie powiem trochę irytowała mnie sytuacja na treningach kiedy wybuchła burza na jego temat, ponieważ każdy miał coś.... Tylko nie ja....
Wiecie dlaczego polubiłam tak mojego trenera?
Ponieważ, tylko On we mnie potrafił wierzyć od początku!
Pamiętam moje pierwsze treningi, kiedy to on mówił chłopakom z grupy, gdy przechodzili obok mnie jak ja ćwiczyłam, że "z niej będą ludzie!" - te słowa pamiętam do dzisiaj!
Dzięki niemu przetrwałam, wtedy jeszcze nie wiedziałam co chciał mi przekazać, ale dziś wiem, że wiarę we mnie! Mój ojciec nigdy nie wierzył we mnie tak jak mój trener!

Dziś mojego trenera uwielbia każdy: moja mama, ale w szczególności mój brat...
Mój brat piszę do mnie, że TRENERA to sobie wybrałam najlepszego!

Za brata oddam nawet życie!
On wierzył we mnie od początku, ale wiecie co jest najlepsze, że jako mała dziewczynka zawsze czułam, że mój brat chce zastąpić mi mojego ojca. Pamiętam jak zawsze mnie wszędzie brał oraz jak to ze mną grał na komputerze, albo jak pierwszy raz nauczył mnie grać w "statki", zaś chciałam z nim grać na okrągło.... Albo znalazłam zdjęcie z dzieciństwa jak siedzimy na kanapie.... ale najśmieszniejsze było jak na głowach mieliśmy po trzy czekolady. Wiecie co było najpiękniejsze w tej naszej miłości, gdy zawsze stawał za mną i mnie bronił! 
Jak lew dbał o mnie oraz mamę! - KOCHAM GO! Nie dam mu zrobić krzywdy, ponieważ to on mnie nauczył jak ważna jest mama i jak ważne jest, aby ją bronić!

 

Wyjazdy z capoeiry były śmieszne!
Każdy wyjazd pozwolił mi wyrwać się od rzeczywistości.
Potrzebne były na to pieniądze, gdy zaś ja ich nie miałam... wszystko opłacała moja siostra.
Poznałam wielu ciekawych ludzi....
Poznałam ludzi z całej Polski.

Najbardziej denerwowało jak zostałam oskarżona przez innych z grupy, że sznurki dostałam od trenera, ponieważ MNIE LUBI!
Jakoś do serca tego nie wzięłam, przecież żaden trener nie da stopnia przez to, że ktoś kogoś lubi...
Moje całoroczne starania po prostu zostały wynagrodzone!
Hm... może też męczyło młodsze towarzystwo, które raz coś usłyszało na temat trenera i już mówili: "Ty go lubisz?, Jak to możliwe?" - No właśnie możliwe, ponieważ to wielki człowiek, jeszcze o większym sercu.
Zaczęłam trenować z dwóch powodów.
Pierwszy, aby móc się obronić przed ojcem, gdyby zrobił awanturę.
Wiecie co?
6 stycznia - miałam blokadę, ale zarazem powiem, że przez ten sport nie byłabym w stanie się obronić!
Drugi powód było dodanie sobie pewności siebie, ale ono raz mocno urosło, zaś pomału schodziło w dół...

Boli jak przyjaciele się odsuną i zaczną potępiać nasze zachowanie....
Kiedy zrezygnowałam każdy wybuchł, że zrezygnowałam dla drugiego sportu.
Nie prawda, ponieważ był krótki czas w którym siedziałam w domu i nic nie robiłam.
Wtedy dopadło mnie załamanie, myślałam, że nie może tak być, aby siedzieć w domu i się załamywać!

Żyjemy dla wspomnień, zaś ja mam ich bardzo dużo...
Zamiast rozejść się jak przyjaciele w zgodzie i przyjaźni, niestety musiało być inaczej.
Zaś nawet znajomi z innych miast, którzy dowiedzieli się, że zrezygnowałam momentalnie zaczęli mnie pouczać, umoralniać i przy okazji jakieś tam słowo obrazy...
Nawet moja rodzina nie rozumiała... 
Nie wierzyła we mnie oraz nie chciała dać szansy mi zaistnienia w innym sporcie. 
Najgorsze było wyśmiewanie od najbliższych, że ja sobie nie dam rady, że mam wrócić i nie wymyślać. 
Kiedy kazali przepraszać ludzi, tylko nie wiem dlaczego?
Dlatego, że zrezygnowałam? ... Ilu ludzi codziennie z czegoś rezygnuję...
Kiedy zaś trener widział postępy i mnie wynagrodził, wtedy zaczęło się to trochę zmieniać.
Aby tyle, że nie miałam już ironicznych komentarzy. 
 
Pamiętaj! Rób to co kochasz! Po czasie inny będą zazdrośni oraz będą mieć szacunek, że wytrwało się...
^^^^^UŚMIECH!^^^^^

Walka samą sobą!

Moja walka trwa od lat...  

 

Walczę codziennie z moim potworem, który żyję w środku...

Moja walka nie zawsze jest na równym poziomie, jednakże zawsze podejmuję z nią walkę!

Zawsze staję i walczę! Jeżeli walka to życie - wtedy walczę z podwójną siłą.

Często z życiem mam rewanż...

Często też przegram rundę, ale nigdy nie poddaję się....

Przegram rundę, wygram dwie kolejne.

Wygrana nie jest przez nasze dobre przygotowanie, bądź najlepsze przygotowanie.

Najważniejsze jest nasz stosunek do podjętej walki oraz duch walki...

Nie zakładajmy od razu, że nam nie wyjdzie.

Nie możemy mówić,że przegramy!

Walczę z własną ignorancją oraz stosunkiem do innych ludzi, ponieważ jest powierzchowny.

Najgorzej, gdy walczymy z własnym sobą, ponieważ przeciwnik zna nasze słabości i wie jak się bronić.

W walce trzeba zmieniać techniki i podejście do niej, natomiast w życiu należy zmieniać nastawienie, otoczenia oraz wiarę w siebie...

 

Zawsze ktoś we mnie wątpił, ale wtedy ja wierzę w siebie jeszcze bardziej.

Kiedy ojciec mi mówił, że nie dam rady... szłam do pokoju chwilę popłakać, zaś wstałam i powiedziałam sobie, że tak być nie może.

Poszłam podbijać swe marzenia i spełniać swoje cele!

Często dosłownie "waliło mnie" zdanie innych o mnie... Inni mi mówią " Ty się nie nadajesz, nie dasz rady, nie wygrasz!" - Wtem ja wiem, że największa wygraną jest, że żyję. Ja i może się nie nadaję, ale zapewne osoba, która mi to powiedziała jeszcze bardziej się nie nadaję na mój szacunek dla niej. Nie dam rady, być może, ale okaże się jeśli spróbuję, nawet jeśli nie dam rady, to będę mieć satysfakcję, że PRÓBOWAŁAM!

Ale najbardziej będzie cieszyć SUKCES, który będzie pochodził z ciężkiej pracy!

Jeżeli Twoją pierwszą myślą było, że spróbujesz bo dasz radę to niech pozostanie!

Jak masz osiągnąć sukces, gdy w niego nie uwierzysz?

Nie da się, przecież WIARA to PODSTAWA!

Wszystko to zależy od naszej wytrwałości psychicznej, którą budujemy przez lata...
Walczę o codzienny: - UŚMIECH!      Ty teraz się uśmiechnij ;)

Godne nastawienie..../WYZWANIE/

Co tam u Was?
Hm... może u Was dzieją się ciekawsze rzeczy?

Obecnie postanowiłam napisać do moich czytelniczek oraz czytelników!
Na wstępie chciałabym Wam życzyć: miłego dnia lub miłego wieczoru (w zależności kiedy przeczytacie)

Moje wpisy na blogu mają Wam dodać otuchy i dodać powera do życia ;)
Pamiętajcie, że każdy problem można rozwiązać...
Życie to taki most, który może się zapadać, może ulec całkowitemu zniszczeniu, ale może on pozostać naprawiony. Ludzie często myślą, że to już koniec, nie da się już nic zrobić....
To jest największy błąd, ponieważ wtedy można wstać i powiedzieć sobie, że ja tutaj jestem z jakiegoś powodu, nie ma przypadków.
Wielu myśli, że jeżeli rodzice nas nie planowali to jesteśmy niechciany, ale przecież Pan Bóg nas tutaj przysłał i to nie z banalnych powodów!
My kreujemy swoje życie, przecież my możemy pomagać innym....
Ja nie mam pieniędzy żeby wspierać innych nimi, ale mam dobre serce, które każdemu chętnie daję.
Tak to już jest, że Ci co mają najmniej oddadzą najwięcej.

 

Pamiętajcie, że każdy człowiek ma inne problemy. Nie jesteś sam/sama z nimi, przecież zawsze jestem JA!
Często słyszę, że nie zbawię całego świata, ale ja to wiem....
Choć uszczęśliwianie ludzie to moja dobra strona, ale często słyszę pomyśl o sobie....
Myślę Kochani cały czas o sobie, ale nie radzę sobie z myślami w mojej głowie.
Nie wiem jak żyć, nie potrafię kochać, nie wiem jak wszystko poukładać w sobie....
Tylko najlepsze w tym wszystkim jest, że ŻYJĘ dla SIEBIE!

Życie jest ja puzzle, często do ułożenia całościowego obrazu brakuję nam kawałka, którego raz znajdziemy po chwili, zaś innego dopiero po latach....

Natomiast naszą psychikę można porównać do potłuczonego wazonu. 
Kiedy do otrzymaliśmy - porównajmy wazon do życia.... cieszyliśmy się, byliśmy pełni uśmiechu, ponieważ mało rozumieliśmy, ale byliśmy i nie martwiliśmy się niczym. 
Zaś kiedy upadł wazon pierwszy raz mógł się nie rozsypać na kawałki- wtedy porównujemy nasze życie do pierwszych słów, którego rozumienia nikt nie znał, albo do pierwszych upadków przy stawaniu kroków. Kiedy nagle ktoś strącił ten wazon, jednocześnie rozsypało się życie, które było poukładane w jedną całość.... 
Wtedy jak ten wazon, który spróbujemy posklejać w jedność - on i tak nie będzie taki sam, nie da nam efektu, który otrzymaliśmy wraz z nim - tak samo nasze życie będzie prowadzone przez świadomość o zbiciu ....  
Hm... wtedy nie będziemy czuć tak jak wcześniej, staniemy się oziębli, ale zawsze będziemy się bać, aby ten wazon, czy też inne porównywalne rzeczy w naszym życiu nie upadły!

Postanowiłam podjąć kilka wyzwań w tym miesiącu.
Pierwsze:
Chcę się uporać z przeszłością i stanąć z nią twarzą w twarz!
Jak to zrobię jeszcze nie wiem....
Drugie:
Napisze list, który będzie motywacją dla mnie....
Trzecie:
W wiadomościach takim trzem przypadkowym osobom napiszę coś miłego!
Czwarte:
Wyślę list do 3 czytelniczek - List, który będzie bardzo motywujący i okazywać będzie chęci do działania i życia. Jeśli czytasz oraz chcesz go otrzymać napisz do mnie w wiadomości prywatnej.
Piąte:
Wybiorę się z przyjaciółką na jakiś cały dzień wspólny!
Szóste:
Dla nieznajomych na ulicy będę rozdawać darmowe UŚMIECHY!
Siódme:
Więcej czasu spędzać z mamą!










 Oprócz wyzwań chcę Wam pomóc!
Moje nastawienie do życia można uznać za godne, ponieważ mimo trudności i wszelkich złych rzeczy w moim życie... 
Ja wstaję po każdym upadku z uśmiechem!
Ty też wstań teraz i się uśmiechnij!
Postań sobie, że ten szczery uśmiech będzie na Twojej twarzy i będziesz go przekazywać dalej!




 

Tato, to Ty? - usłysz mnie!

Tato- nigdy nie mogłam tak na niego powiedzieć...

Ojcze dlaczego Cię nie ma przy mnie?

Co robisz? - gdzie jest moje dzieciństwo? .... Dlaczego mi je odebrałeś?

 

Dlaczego krzykami i rękami zabiłeś kobiecość najwspanialszej kobiety - mojej mamy?
Jesteś jak tchórz uciekasz, kiedy są problemy.
Zostawiasz nas - MY sami sobie radzimy!

Twój obraz jest do sprecyzowania. Bywasz niechlujny, niemiły oraz zły!

Ja nie chce ojca z takim arsenałem.... Ja chce ojca, który będzie nas szanował i wspierał!

Powie, jak dobrze, że Was mam!

Powie, ale zarazem okaże jak bardzo nas KOCHA!

Nie krzycz ciągle na nas, przecież my nie jesteśmy niczym winni!

Nie jesteśmy także Twoim workiem treningowym!

Nie jesteśmy Twoimi "szmatami"....

Przestań nas traktować jak powietrze, przecież wtedy my nie będziemy Ciebie traktować jako tlen, który jest nam potrzebny przy życiu.

 

Nienawiścią niszczyłeś nas i nasz dom!

Tyle razy co wyganiałeś nas z domu, tylko my wiemy!

Najlepsze przeżycie było jak byliśmy w warsztacie całą noc!

Zimno, brudno, ale co tam....

Wtedy Ty spałeś sobie smacznie w domu.... w ciepłym łóżku....

Pamiętam też jak wygnałeś mnie, mamę i brata - osobę niepełnosprawną!

Gdzie masz serce i sumienie?

Niewyobrażalnie zimno było w samochodzie....

Byliśmy w samochodzie, gdzieś na parkingu, podjechała policja o 4:30 z zapytaniem czemu stoimy!

A wiesz co wtedy zrobił Twój syn, którego nie cierpisz? ....

Powiedział, że czekamy za drugim Twoim synem, bo wraca z pracy i mamy go tu odebrać!

Łzy mi spływały, przecież sama chciałam to zakończyć.

Nawet nie wiesz jak wiele razy dawaliśmy Ci szansę!

Najgorsze, że z każdej rezygnowałeś!

Stworzyłeś nam piekło, a sam z siebie wykreowałeś potwora!

Kiedy patrzę na Ciebie widzę w Twych oczach, że Ty mnie nigdy nie kochałeś....

Jesteś dla mnie zimnym i oziębłym draniem, ale tylko wtedy dobrym, gdy Ty coś od mnie potrzebujesz.

Dlaczego od 18-nastu lat ani razu mnie nie przytuliłeś?

Dlaczego nigdy nie usłyszałam nic miłego od Ciebie?!

Nauczyłeś mnie bardzo ciężkiego życie, ponieważ nadal mnie go uczysz!

Myślisz, że życie jest wieczne?

To Twoje dzieci wychowali się jak Ty, przecież my jesteśmy tacy sami!

Pokazałeś nam przez Twój obraz jacy mamy być, ale to mama okazała nam tyle miłości, że nauczyła nas tak jak Ty nie robić!

 

Nienawidzisz mamy, ponieważ widzisz jaki mamy z nią dobry kontakt?

Uwierz, że na to trzeba sobie zasłużyć!

Udawanie choroby nic Ci nie pomoże, ponieważ my nie nabierzemy do Ciebie szacunku, ale pamiętaj, że na nas w razie czego możesz liczyć - teraz powinieneś za to podziękować MAMIE- która nas tak wychowała!

Zatrzymałeś nam dzieciństwo, zniszczyłeś dom i rodzinę, ale najgorsze, że do końca naszych dni będziemy mieli blizny, które są TWOJE!

Wykończyłeś nas psychicznie....

Myślisz, że Twój syn na wózku nie miał Ciebie dość jak poniżałeś mamę i jego, przecież on jest słabszy....

Bolało go, że nie mógł obronić mamy, a Ty perfidnie się wyśmiewałeś....

Zauważ jak bolą słowa....

Pamiętasz swój język?

Ja bardzo dobrze pamiętam jak nazywałeś mamę..... Ty jesteś jeszcze gorszy, ale nikt Ci nie był w stanie takich słów powiedzieć prosto w twarz!

Pamiętasz jak Tomek podczas awantury Ci mówił, że jesteś damskim bokserem? - wtedy wpadałeś w złość? Dlaczego? ... prawda uderzała.

A może pamiętasz jak uderzyłeś swojego syna? ... Pamiętasz jak wyganiałeś nas z domu?

Mieliśmy iść pod most, tylko żeby umrzeć?

Mieliśmy Ci dać satysfakcję?

 

Przez Ciebie nie wiem jak mam dzisiaj żyć.

Cała jestem pogubiona, wyśmiewaj mnie jeszcze bardziej!

Każdy teraz przez Ciebie jest w innym świecie.

Mama, która by chciała jak najlepiej, przecież to ona walczyła o to byś był normalny i zaczął żyć życiem. Hm.... to mama zawsze Cię broniła, kryła, dbała o Ciebie tyle lat.....

A wiesz co się dzieję z Twoim synem? ... Pewnie nie, przecież Ty tylko u nas widzisz błędy!

Widzę, że Ty jesteś człowiekiem nieomylnym!

Ojcze, pokochasz nas? - tak prawdziwie?

Wiesz, że miłość to najlepsze lekarstwo?

Nie wiem czy wiesz, ale nasz dom nigdy nie będzie prawdziwy, zawsze będzie ten udawany uśmiech, wtedy możemy za to podziękować Tobie!

Jedyne co Ci w życiu wyszło to MY!
Jesteśmy ludźmi, ale prosimy żeby nie być takimi ludźmi jak Ty....
Przez Ciebie staliśmy się nerwowi....
Jesteśmy jak wulkany każde dno nie wiadomo co ma, ale jak już wybuchnie może zrobić wiele szkód.

CHCEMY NORMALNEGO OJCA!

//////////UŚMIECH!//////////

Jaka jestem? ...

Jestem jak każdy z Was ....

Ani nie jestem gorsza, ani inna. 

Jestem dziewczyną, która chce kochać i być kochana.

Dlaczego ludzie, którzy wiedzą, że pochodzę z rodziny, gdzie ojciec pił jestem z gorszego marginesu społecznego? 

Ludzie najłatwiej okręcają się i wyśmiewają.

Myślą, że jesteśmy gorsi? Czasem mamy większe serce niż oni.

 

Jaka jestem? .... ta gorsza, ponieważ nigdy nie chciałam na nowy telefon ani komputer?
Gorsza, ponieważ te pieniądze, które zarobiłam oddaję mamie żeby jej pomóc?
Gorsza, ponieważ jak dostanę pieniądze od kogoś to także oddam je mamie?
Wtedy nie czuję się gorsza, wolę siedzieć w domu zamiast bawić się za te pieniądze, ale przynajmniej moje sumienie mówi, że będziemy mieli co zjeść! 
Myślicie, że nigdy nie marzyłam o wspólnych wakacjach z mamą? 
Takich chociaż nad wodą w domku? ... Tylko by być razem?
Pewnie, że tak, ale nasze życie nawet nie daję możliwości na aż tak tanie wyjazdy.
 Ludzie nie potrafią doceniać co mają ....
Ja nie muszę mieć orgynalnych butów, przecież wystarczy, że mam w czym chodzić! 
Ciszę się, że mam te buty, przecież innych nawet nie stać na zwykłe buty...

Hm... jaka jeszcze jestem? 

jestem osobą z małą samooceną, ale próbuję to zmienić.

Poprzez treningi odzyskuję wiarę w siebie!

W moich emocjach zawsze panuję chaos....

Złość, wściekłość, wstyd, bezradność.... wszystko krąży ciągle dookoła.

Ciągły lęk i nieoczekiwane napięci niszczy od środka.

A ciągłe powtarzanie: " Ciekawe, czy ojciec dzisiaj wróci pijany.... Ciekawe, czy zrobi awanturę?"....

Ciąg zdarzeń ciągnących się do przyszłości.

 

Tak na prawdę wcale nie jestem silna jak lew, lecz słaba jak mysz, która by tylko cicho siedziała pod miotłą.
Brak poczucia pewności siebie mnie przytłacza tylko do codziennych zajęć, czyli iść do szkoły, wrócić i być w domu. Wolę siedzieć w domu i być obserwatorem życia za okna, niż znowu dać się skrzywdzić oraz czuć ból i upokorzenie, że znowu mi coś nie wyjdzie oraz znowu będę najgorsza bo jak to bywa zawsze mi coś musi nie wyjść.... Zawsze w ojca oczach byłam tym nieukiem, osobą, która nic w życiu nie potrafi zrobić, ani nigdy nie potrafię dojść do czegoś wyżej. 
Tylko dziwne, że nikt nie zauważa dlaczego mam w sobie blokadę.
Dlaczego boje się brać udział w jakichkolwiek zawodach? Ponieważ boję się porażek, przecież sama chcę przegrywać bo mnie to czegoś nauczy, a zresztą nie zawsze trzeba wygrywać. Tylko ja potrzebuję potrzebę wygrywania do udowodnienia ojcu, że coś znaczę. Tylko nawet jeśli wygram on stwierdzi, że to i tak słabo, mogłam się bardziej postarać i bardziej przyłożyć się do pracy.

 

Zawsze pragnęłam, aby ojciec mi powiedział, że  jestem ważna bo po prostu JESTEM!
Choć ot tak bym chciała to usłyszeć...
Nigdy nie liczył się z moimi potrzebami, by ja musiałam z jego...
Nigdy nie liczył się z tym, że mama jest chora i nie zrobi obiadu,....
Ma być i koniec! = przecież on to powiedział i nie wyobraża sobie inaczej.
Wszystko boli, ponieważ mama robiła aż tak dużo a on tego nawet nie zauważał, przecież nic nie robi...
Wiecie każdy problem był wyjątkowo poważny do zrobienia awantur.... np, przesolona zupa, albo niedosolone ziemniaki. 
Błahostki za które w domu można bardzo wiele usłyszeć! 

Nauczyłam się rezygnować z własnych potrzeb na cel innych osób. 
Największym nieporozumieniem było to, że zawsze martwiliśmy się o ojca, aby to on miał jedzenie, porządek oraz cokolwiek co by tylko sobie zażyczył, aby tylko dał nam spokój. Z biegiem lat zrozumiałam, że cokolwiek byśmy zrobili albo i nie to i tak zaczął by awanturę o tzw. " NIC " ....

Jestem jednego dnia miła, potulna i kochana, ale zaraz tuż następnego jestem jedynie zbuntowaną dziewczyną, która by wszystkich wyzywała oraz krzyczała na wszystko co możliwe...

Cały czas próbuję odkryć jaka jestem .... <<<UŚMIECH!>>>

Tato - chcę być ważna!

Faktem jest, że każdy mi mówił: "Nie masz najgorzej, inni mają gorzej!"

Tylko nikt nie wie, że każdy odczuwam różne sytuację w różny sposób.

Moja siostra lepiej to przetrwała, niż ja....

To ja musiałam być w pewnym momencie na tabletkach uspakajających nie ona...

Najbardziej bolało mnie jako dziecko, że ja chciałam być tylko kochana!

Do tej pory nie usłyszałam "Jesteś ważna!", "Jesteś wyjątkowa!", ale najbardziej boli, że nigdy od niego nie usłyszałam: "Kocham Cię!" .... 

- Te słowa bardzo by mnie uszczęśliwiły, czekam na nie od zawsze.

Tak samo nie dzieliłam swojej sytuacji na lepszą i gorszą, były jedynie okresy w życiu łagodniejsze, które polegały na tym, że nie było aż tak dużo awantur i litrów wódki....

 

Zawsze słowa: "ciesz się, że Twoja matka nie piję, że Cię kocha i robi wszystko żebyście mieli dobrze",
Wiem, że mnie kocha, ja ją też! Tylko matka nigdy nie zastąpi mi ojca...

Także nie zmienia fakty, że ojciec nigdy mnie nie uderzył. Hm... wystarczająco się naoglądałam jak traktuję moją mamę i starsze rodzeństwo!

Jeszcze bardziej bolało mnie, że krzyczy, poniża, obraża mamę niż mnie ....

Do mojego ojca najważniejsza była wódka... A gdzie ja? moje rodzeństwo... mama?

Jako mała dziewczynka czułam, że ojciec mnie nie potrzebuję, jestem zbędnym mu elementem w życiu.

Kiedy miałam z 14-lat słyszałam tylko, że ja w życiu się do niczego nie nadaję....

Kiedy w sporcie osiągnęłam trzecie miejsce... SŁABO....

Chyba jak bym przyniosła litr wódki na stół zamiast tego dyplomu to bym może zasłynęła w czynach.

Mój trener do tej chwili wierzy, że coś osiągnę....  

Tylko zawsze wsparcie ojca też byłoby ważne!

Mój trener to człowiek o wielkim sercu, który pomaga mi dojść w życiu do czegoś. Bardzo mu dziękuję, ale po cichu sobie myślę, że to taki mój "tata' - przywódca, który prowadzi do celu!

 

Wsparcie od mamy było dużo, ale niekiedy mama nie dawała sama sobie rady, przecież ona też musiała go kryć przed innymi, albo o niego się bać, albo go pilnować, wylewać wódkę...

 Zawsze miała coś na głowie.

U nas w domu zawsze awantury rozpoczynał ojciec i zazwyczaj były skierowane ku mamie, przecież to najsłabsze ogniwo trzy razy chudsze, mniejsze.... 

Taki cel, przecież nie będzie startować do osoby, która mogłaby go uciszyć.

 Dlaczego awantury w domu ucichały, kiedy koledzy brata przychodzili?

Ten wielki człowiek, tyran rodziny kogoś się bał?

Zauważył, że ludzie nie będą się z szacunkiem do niego obchodzić?

 

Jestem rzeczywiście zamkniętą dziewczyną w sobie, która na siłę chce udowodnić sobie, ale też ojcu, że jestem coś WARTA!
Udaję twardziela, który niczego się nie boi...
Nie lubię krzyków, ponieważ od razu kojarzą mi się z awanturami. Hm... a to ja zawsze chciałam "ciszy"


<<<<UŚMIECH!>>>>

Życie -2016-

Żyję, aby nigdy się nie poddać!

Kiedy człowiek jest na dnie, to najlepszy moment, aby powiedział STOP, coś jest nie tak.. przecież muszę zmienić swoje życie...  Najlepszym mentorem zmiany trybu życia i nastawienia do niego jesteś TY sam! Kto Cię lepiej poprowadzi przez życie jak nie TY sam,przecież to my siebie znamy najlepiej.

Choć czasem się gubimy to i tak czujemy co chcemy zrobić!

Nigdy nie dajmy się zrzucić z naszego toru, żyjemy tak jak my chcemy a nie tak jak ktoś inny by tego oczekiwał!

 

WALCZ cały czas WALCZ!
Ja nie walczę z sobą, ja walczę z moim cieniem, którego chce wyprzedzić o krok! :D
Każdy dzień, gdy otwieram oczy i zaczynam normalnie funkcjonować to kolejny krok, by pokonać ten nasz "cień", który nas męczy, rzuca nam przeszkody!

Hm... dużo było wydarzeń, które zapadły mi w pamięci ...
Zaczął się gorzej niż fatalnie ;)

6 styczeń ......

Kolejna awantura, tylko tym razem coś gorszego..

Pierwszy raz widziałam jak uderzył mamę!

Nie mogłam sobie z tym poradzić przez dłuższy czas. Odwiedziny u psychologa, pedagoga....

Zeznania na policji. Najgorsze, że to ja zadzwoniłam po policję oraz to, że byłam obwiniana za to. Nie mógł tego ojciec przeżyć, że to ja mogłam zrobić. Wypowiedziane zdanie w moją stronę "Jaki jestem ojciec do Ciebie jestem!" --- gorzej niż cios prosto w serce.

Ale cóż.. nie należy ten rok do udanych. 

 

Choć z drugiej strony to jestem JA - jestem jak kot który ma trzy życia.. Ludzie poddają się na drugim upadku, ale ja wstaję :)

 


Potem wakacje do udanych nie należą, ale nie ma co ciągle narzekać byłam nad morzem, w górach. Mniejszy fakt, że o kulach...
Natomiast potem było nie koniecznie ciekawie bo każdy się odsunął, ponieważ postanowiłam z czegoś zrezygnować! Miałam miesiąc przemyślenia i do tej pory nie wiem co robię, gdzie jestem i po co ...
Żyję chwilą, nie oczekuję jakiś oklasków z decyzji jakie podejmuję, ale uwierzcie, że zaczęłam trenować inny sport w najgorszym czasie, ale to dzięki TRENEROWI odbiłam się od dna :) ... Różnie bywało!
Treningi były mocne, ale mimo tego się NIE PODDAŁAM! Hm... wchodząc pierwszy raz na salę miałam brak odwagi. Dzięki trenerowi nadal tam jestem.
Ktoś nie rozumie co to pasja, którą odkrywam w najmniej dogodnym momencie życia. Tak trenowałam wcześniej coś innego i nie wstydzę się tego, że wkręciłam się w to...
Niestety ciągłe kontuzję znużyły mnie oczekując na cud....
Ponadto miałam w krótkim czasie kontuzje typu: zwyrodnienie kolana, problemy z kręgosłupem, pęknięcie śródstopia, oraz zwyrodnienie stawu biodrowego...

Największa satysfakcja z treningów to nie otrzymanie nagród, jakiś stopni choć to także wielkie wyróżnienie, ponieważ łzy szczęścia było można zobaczyć... Liczy się ta DUMA: ze strony ludzi, którzy się nie odsunęli. ale byli przy mnie i wierzyli oraz wspierali. Te osoby pewnie wiedza o kogo chodzi m.in. TRENER, TOMEK, MAMA, GOSIA ...

Wszyscy którzy przyczynili się do mojego sukcesu ;)

To są początki, ale będzie aby lepiej! 

Pożegnam ten rok z uśmiechem i nie oczekuję lepszego roku bo tak to już u mnie jest NIGDY NIE JEST Z GÓRKI... zawsze pod górkę, ale kiedyś zjadę z tej wielkiej GÓRY! :)

W tym roku nikomu nie mam zamiaru nic udowadniać, aby tylko Wam pokażę, że nie warto z zazdrości odwracać się!

+++UŚMIECH!+++