Fantastyczna przyjaźń!

Moja przyjaźń nie jest idealna, ale najważniejsze, że z osobą, którą traktuję jak siostrę!
 
Ta przyjaźń zaczęła się kilka lat temu i trwa do dziś....
Były kłótnie, zgrzyty, ale nie mogliśmy bez siebie żyć!
Kiedy ktoś się wtrąca na siłę w nasza relację zaczyna się psuć, ale po chwili wszystko się naprawia, ponieważ to nas uświadamia jak wiele dla siebie znaczymy!
Nic nie jest w stanie rozerwać tej więzi.
Możesz mówić o nas źle, wyśmiewać, ale my się tym nie przejmujemy.
Tyle chwil razem spędzonych oraz wspomnień nikt nam nie zabierze!
Zawsze możemy na siebie liczyć!
To ten skarb "przyjaciółka" zawsze mnie podnosi!
Z miejsca chcę ją przeprosić za każde słowo na nią, albo chamskie odzywki :/
Kocham Cię jak siostrę, przecież zawsze będziesz ważna.
Stajemy się dorosłe, ale zawsze dzieci w nas siedzą.
Wyzywamy się. Kłócimy się. Bijemy się. Śmiejemy się.  Śpiewamy. Obgadujemy.
Wiecie co jest w tym wszystkim najpiękniejsze?
Otóż to, że zawsze RAZEM!
Zawsze jesteśmy razem i sobie pomagamy!
Jeżeli obgadamy przyjaciółkę - wyznaj jej to, pewnie zaboli, ale wie, że miłość jej do niej jest wielka.
Żałuję, ale co było to było! Teraz jest teraz i żyjmy DZIŚ!
Przyjaźń musi trwać na dobre i na złe, wtedy wiemy, że jest prawdziwa i szczera!
Jeżeli o czytasz to się uśmiechnij!
Dbajmy o przyjaźń!

 

Moje problemy depresyjne uciekają dzięki przyjaźni, ale na to trzeba czasu.
Zobacz jak wiele nas jeszcze czeka.
Zawsze poprawia humor, nakarmi, nauczy!
Zachowujesz się naturalnie. Nikogo nie trzeba udawać. Nic uświadamiać!
Każdy powinien mieć choć jednego przyjaciela, ale szczerego.
Przyjaciel to rodzina!
Kiedy płakałam to Ty biegłaś z chusteczkami.
Wspierajmy się i zawsze bądźmy razem! 

Nic dodać, ani ująć! KOCHAM CIĘ!
https://www.youtube.com/watch?v=qaiS78I4zqc

Nie oszukuj siebie...

Kim jestem?
Dokąd zmierzam?
Co ja tutaj robię?
Jakieś plany?

 

 Kiedy wreszcie będę mogła sobie spojrzeć w oczy i powiedzieć, że jestem wartościowym człowiekiem?
Ja, ale Ty też jesteś WARTOŚCIOWYM człowiekiem. Masz marzenia i pany? - ZACZNIJ je spełniać.
Już teraz zacznij się realizować. Nie stój w miejscu!
Nie szukaj błędów u siebie. Zacznij się realizować.
Nużące jest siedzenie w domu?
Prawda, jednak dla mnie to coś naturalnego. Po co wychodzić do ludzi?
Lepiej zostać w domu i nie musieć udawać, że jest dobrze!

Załóżmy, że jest piątek popołudniu... co robisz?

Szykujesz się na imprezę? Ogarniasz ekipę i alkohol?

Mam radę! Rób coś bardziej pożytecznego.

Nie truj swojego organizmu, przecież to Twoja tarcza!

Może kochasz pływanie? kino? kręgle?

Wszystkie czynności możesz robić wspólnie z przyjaciółmi!

Nie lepiej takie życie, niż zatracanie siebie?

Pomyśl zanim sięgniesz po kieliszek wódki czy warto!

Marnujesz siebie.

Mówisz, że to najlepszy sposób odreagowania problemów?

Według mnie nie :)

Mówisz, że musisz się napić bo dostałeś złą ocenę, albo pokłóciłeś się z rodzinami?

Lepiej zacznij się uczyć i przeproś rodziców.

Te problemy są błahe - bezsensowne!

Pomogę Ci wyjść z nałogu!

Pijesz? - obejrzyj zdjęcie alkoholików jak się stoczyli.

Twierdzisz, że Ty nie jesteś alkoholikiem bo pijesz tylko kilka piwek dziennie?

Chyba te kilka za dużo, przecież gdybyś nie był uzależniony, nie musiałbyś wcale pić!

Pomyśl nad swoim życiem i poukładaj je w całość.

Uda Ci się oszukać ojca, dziadka, przyjaciela, kolegę, ale nie samego siebie.

Zawsze przed sobą niczego nie ukryjesz. Nie zamaskujesz!

Gdzie siebie szukać? w autobusie? w centrum handlowym? w lesie?

Szukaj siebie w sobie! Nie trać swojej godności! Pokaż sobie, że bardzo dużo znaczysz!

Pomagaj sobie i innym!

Jesteśmy niby blisko, ale coraz dalej od naszego życia, przecież staramy się, ale jednak brak sił.

TAK jestem taka jaka jestem. Nie kłamię, nie oszukuję innych.

Postawmy wielki kres tym zagłuszanych kłamstw w nas! :)

Każdy z nas błądzi! Postarajmy się odnaleźć przyczynę i ją rozwiązać!

Przemyśl to! Skłonię Cię chwilę do refleksji, zaś napisz w komentarzu jak odbierasz ten obrazek!

Aspołeczność...

Nie ufaj..., nie okazuj..., nie czekaj..., nie chodź...,  nie dzwoń...,  nie wspominaj..., nie kochaj...
 

Hm... na początku chcesz uciec jak najdalej od domu, ale zaś nie opuszczasz go wcale.

Problemy dostrzegasz wtedy, gdy Twoi znajomi uwielbiają wychodzić i jak najwięcej się spotykać, ale

Ty nadal osamotniony w domu. Kiedy wyjdziesz gdzieś raz na miesiąc to jest wielkie - ŁAŁ!  

Potem gubimy się oraz nie wiemy, czy po prostu nie chcemy wychodzić, czy tez nie możemy...

Kiedy masz przyjaciół, ale nawet oni są bezradni bo niewiedzą jak pomóc!

Wtedy się zastanawiasz  nad sensem życia. Czy ja jestem normalna? - te pytania jak jedna wielka fobia.

Poddajemy się zbyt szybko, nie wierzymy w dobre zakończenie i cel istnienia.

Wydaję się, że odizolowanie od świata to złoty środek, który nas wyleczy, ale w pewnym momencie stanie się to nałogiem, od którego nie zrezygnujemy. Nie otworzymy się na ludzi. Nie zaufamy.

W mojej głowie ciągły mętlik, Myśl z myślą zaczynają tańczyć z diabłami.

Taki własny świat, który tylko ucieka.

 W gronie ludzi udajemy, że jesteśmy szaleni i szczęśliwi.

Natomiast bijesz się z myślami, że musisz udawać, aby nie zadawali ludzie pytań, które nas tak mocno bolą.

Idziemy cały czas "sam na sam". Nawet jeśli ktoś wyciągnie do nas rękę - my - odpychamy!

Jesteśmy sami dla siebie. Twierdzimy, że sami sobie damy radę.

Według nas wszystko upada, kwiaty zaczynają schnąć, woda sama się wylewa....

Każde problemy bierzesz i zamykasz w sobie, ponieważ nie masz siły spojrzeć im prosto w oczy oraz zmierzyć czoła! Załamany wpadasz w większą pułapkę tej niesprawiedliwej gry.

Zazwyczaj jest tak, że my potrzebujemy wsparcia i pomocy, ale jak widzimy u innych rozgoryczenie i problemy ruszamy, aby im pomagać. Wyciągamy do nich pomocną rękę. Udajemy, że dajemy radę.

Piękne określenie "kamuflaż" - emocję chcą wyjść na zewnątrz, ale Ty nadal je trzymasz.

Kiedy raz jesteś wesoły i tryskasz energią, zaś natomiast jesteś zdołowany, że tylko krzyczysz i wyzywasz.

Wieczny smutek na twarzy, ale nalepiony uśmiech do ludzi. 

Każdy zna kogoś kto cierpi ze stanami depresyjnymi. Nie zostawiajcie takich ludzi. 

Próbujcie ich wyciągać z domu.

Nawet jeśli powiedzą "nie" - to oni chcą wyjść, ale nie mam odpowiednio siły, aby powiedzieć "tak!"

Podejdź do takiej osoby i PRZYTUL!

Taka osoba potrzebuję podwójnego ciepła i wparcia.

Ludzi są głusi na krzywdę innych - oni tego sami nie zobaczą.

Choć z drugiej strony starasz się maskować nawet przed bliskimi.

 Bliscy nie wiedza, a co dopiero inni.

Boisz się tego, ponieważ od środka nas to wyjada.

Tworzysz straszne scenariusze i uciekasz od rzeczywistości.

Uciekasz przed ludźmi, chowasz się w Twoich czterech ścianach i oczekujesz cudu.

Jako pierwszy wychodzisz z pracy, szkoły, tylko po to ,aby być już samemu w domu.
Uczucie, kiedy każdy kocha godzinne zakupy, ale Ty nawet do zwykłego spożywczaka nie chcesz wyjść.

Twoje myśli jak bomba, nie wiesz ile masz jeszcze czasu oraz kiedy wybuchnie.
Każdy od Was wydaję się lepszy! Potrafimy u siebie dostrzegać tylko wady. A gdzie zalety?
Nawet sobie nie wyobrażasz jak wiele mamy dobry zalet, które warto w sobie odkryć.

Postanowisz wyjść do ludzie, ale drażni Cię każdy ich krok.
Nie chcesz, ale samo z siebie wychodzi, ta cała złość i nienawiść do ludzi...
Bezczelność z obojętnością na przemian tworzą scenariusze w Twojej głowie.
Ty jak w zaklętej pułapce, nie możesz ruszyć na przód.
Za każdym razem, gdy już chcesz wyjść na swoje - dostajesz nokaut.
Dlaczego jasność zamienia się w ciemność?
Ciemno w środku słonecznego południa....
Dlaczego moje serce staję się z ciepłego na zimne?
Latem serce zamraża się w lód...

Zawsze próbuję coś zmienić. Tylko na nic próby. Za każdym razem kolejne nokauty.
Stoję ciągle tam gdzie stoję. Teraz czas, aby dać sobie pomóc.
Gdyby nie ćwiczenia - cały dzień bym spędziła w łóżku.

Dlaczego nie odbieram telefonów?
Słysze je bardzo często, ale nie chce wypowiadać kilku słów.
Znów muszę udawać, przecież mogę zamilknąć znów!
Wolę siedzieć i odpowiadać wiadomościach. 
Nie chcę się rozpłakać przy prostym pytaniu "Co u Ciebie?"
Nieśmiała, ale zarazem przy ludziach pewna siebie.
Momentami spadasz z wielkich gór, ale po chwili trzymasz się jakieś kruchej gałęzi.
Gałąź przytrzyma Cię tylko chwilę, zaś znów spadasz kawałek po kawałku....

Nerwica z depresją łączą ich więzi.
Z bólu głowy już nie dajesz rady,ale nadal WALCZYSZ!

 

 

Jedno przejdzie, bo ustępuję miejscu drugiemu. Cały czas szukamy ukojenia oraz lekarstwa.
Zawsze próbuję się pozbierać. Strach i ból zaciskają serce.
My nie możemy się PODDAĆ! Musimy WALCZYĆ!

Wszystko co zdarzyło się w naszym życiu miało sens. Nauczyliśmy się czegoś.
Poznaliśmy nowe progi wytrzymałości.

Dlaczego życie nie ma takich opcji typu: " cofnij, edytuj, przewiń, albo załóż nowe konto"?
Dlatego musimy nauczyć się żyć tu i teraz. Pomału nauczymy się kochać oraz ufać....

Zamiast poddawania się efektywne jest dążenie do celu! - Nawet po trupach :)

Szacunek

Szacunek...
Kto i kiedy może się go domagać?
Niby każdy się jego domaga, ale czy na niego zasługuję?

Całe życie go oczekiwałam.
Hm.. szacunek od rodziny to chyba najbardziej potrzebny element w naszym życiu.
Pragnęłam , aby ojciec chociaż raz mnie przytulił i powiedział "dobrze, że Cię mam!"
Nigdy się tak nie stało. Chciałabym tylko usłyszeć jakieś miłe słowa oraz zobaczyć niewielki czyny.
Chciałabym, aby ojciec nie wołał mnie tylko jak coś od mnie potrzebuję. Chcę być kimś ważnym.
Nie chce być tylko negowana i poniżana. W mojej głowie otwiera się ocean złych myśli.
Sądzę, że lepiej jakbym zniknęła z jego życia miałby spokój.

W mojej głowie rodzi się wstręt do samej siebie, przecież jeżeli najbliższy człowiek mnie nie może zaakceptować to jak ja mam siebie akceptować?

Ponoć szacunek się zdobywa. W takim razie on mi go nie da, ponieważ zawsze byłam za mamą.

Nigdy nie przyniosłam mu połówki na stół. 
Nie stałam podczas awantur za nim.

Nigdy nie powiedziałam do niego "tato" .... 
Niestety zawsze się martwiłam żeby wrócił do domu.

Wykreowałam sobie jego obraz jako tyrana, ale zarazem ojca, którego poniekąd kochałam.

Nie rozumiałam go, bałam się, krzyczałam z bólu i strachu.
 On był tak blisko, że tego nie zauważał.

Podczas każdej awantury płakałam. Myślałam, że zabiorę go na litość. 
Ujrzy łzy córki to przestanie.

Zawsze to mnie mama uciszała, bo jak płakałam jeszcze bardziej go denerwowało.

Jego własne dziecko go doprowadzało płaczem do jeszcze większej złości?

Nigdy nie wiedziałam co mam robić. Stać, leżeć, klęczeć? Oddychać?

W mojej głowie jest bałagan! Tak jak mówi, że ja nic w głowie nie mam.

Miłość uciekła dalej niż się spodziewałam.

Wszystkich potrafię odsuwać.

 

Walczyłam tyle czasu o mojego ojca!

 Każda walka się kiedyś kończy. 

Podczas gry na czas zdobywa się punkty. 

Ten, który robi więcej i nie zatrzymuję się wygrywa!

 Ja prawdopodobnie z emocjami do ojca przegrałam. 

Pojedynek był nierówny, ale zarazem bardzo męczący. 

Stawałam na najwyższych górach, choć mam lęk wysokości, aby zdobyć szacunek ojca. 

Nie zdobyłam jego, ani samej siebie.

Dla Was rada:
Zajdźcie szacunek dla samych siebie. Zacznijcie być i żyć dla Was! 
Doceniajcie tym kim jesteście oraz jak wiele już osiągnęliście.i ile dopiero zdobędziecie! 

Skąd czerpię siłę na lepsze jutro? 

Według mnie to lepsze jutro musi kiedyś nastąpić.
Siłę nabieram dla mamy, dla treningów, dla przyjaciół...
No i znowu gdzie w tym wszystkim jestem JA?
Odnajdźmy razem dobrą drogę życia.
Treningiem nie tylko zdobywam siłę i wytrzymałość fizyczną, ale także psychiczną,
Uczę się chodzić z głową skierowaną ku górze. Nie chowam się przed problemami. 
Zaczynam je rozwiązywać w cztery oczy!
Nie dołują mnie już małe problemy, ale niekiedy mi brak sił.
Trenuję, przecież wtedy nabieram sił!  Tak, ale nie takiej siły. 
Siła psychiczna przychodzi dwa razy wolniej.
Oczekujemy jej, szukamy, ale ona nadal nie jest taka silna jak kiedyś.
Dajmy jej czas na odbudowę.

Ojciec nauczył mnie, że mam dać tyle szacunku komuś, ile go od danej osoby otrzymuję.
Nadal się z tym nie zgodzę, ponieważ jemu i tak daję miarkę więcej.
Szanuję każdego. Każdemu człowiekowi się on należy, jeżeli Tobie też daję szacunek.
Dziewczyny szanujcie swoje ciało i umysł. Uczcie się na błędach innych!
Sowich nie powtarzajcie nigdy drugi raz.

Gdzie szukać energii?

Energia - coś co każdy z nas powinien posiadać w wielkich ilościach.
Przez nią jesteśmy uśmiechnięci, zaś świat stoi przed nami otworem i żaden problem nas nie położy na łopatki.
Hm... często energia jest jak bateria, która napędza nas do działania.
Tak jak samochód nie pojedzie bez paliwa, tak i my bez energii nie będziemy funkcjonować.
Zamieńmy słowo "nie chce mi się" na "chcę mi się!"
Świat stanie się o wiele lepszy i kolorowy.

 

Człowiekowi dogodzić....
Zimą za zimno, zaś latem za gorąco, ciągle szukamy negatywów.
Lepiej szukać pozytywów!
Każdy z nas potrafi świetnie usprawiedliwiać swe lenistwo.

Jak mamy żyć szczęśliwie, gdy nie żyjemy na wyspach Bahama oraz życie nie opiera się na leżeniu nad ciepłym morzem z świetną sylwetką. Zamiast ruszyć się i robić coś dla siebie stajemy się, aby LENIWI.

W dobie przewlekłych depresji, długotrwałych stresów, przemęczenia, apatii, często zapominamy o sobie i potrzebach naszego organizmu. Powinniśmy pomyśleć o tym, jak zadbać o to dobre paliwo, by pomóc sobie samym i ułatwić sobie życie.

Zmień swoje nastawienie do siebie, innych oraz całego świata.
Zacznij być na "TAK"
Często mamy tak, że zanim mamy coś zrobić już jesteśmy marudni, że musimy coś robić.
Pomyślmy nas tym jakby się żyło, gdyby od razu wszystko zrobić z uśmiechem na twarzy?
O wiele lepiej, byłoby jak cieszylibyśmy się z naszego życia.
Obowiązki zawsze będą, ale warto podchodzić do nich z gromkim dystansem oraz bez obrażania się na cały świat.
Zrobisz to w idealnym humorze - szybciej.
Przestańmy marudzić! Ja też często marudzę.
Najczęściej nudzą mnie te kolejki w sklepach. Wszystko rzucam na ludzi, którzy stoją przede mną, albo za sprzedawczynie, które za wolno pracują.
Jednakże, mogłam powiedzieć otwarcie, że to nic nie zmieni, ludzie nie będą szybciej stać, a kasjerki szybciej obsługiwać. 
Zluzuj trochę ;) 

 Zainwestuj w sport!
Zacznij się ruszać. Siedzenie na tyłku daję Ci chęci do działania?
Aktywność wyrzuca z nas złość a dodaję dużo energii.
Gdzie się nie okręcisz masz tyle możliwości!
Wyciąg z piwnicy ten zakurzony rower i zacznij jeździć. Chyba, że uwielbiasz długie spacery.
Wyobraź sobie tylko Ty i cały świat dokoła. Idziesz, oglądasz świat już nie tylko zza okna!
Nie jesteś,aby widzem, ale uczestnikiem. Popołudniu? Wieczorem?
Spacer i składasz myśli! Uspokaja i nabierasz świeżego powietrza!
Może ranna gimnastyka orzeźwi Twoje zastałe mięśnie.
Może raz w tygodniu wybierzesz się na basen? siłownie? zumbę?
Ja polecam sporty walki! Świetnie wyładowuję swoją złość, Pobudzam swoje ciało do walki.
Uczę się walczyć z samą sobą. Tyle wyboru masz, ale trzeba chcieć!


Nie zapomnij o regeneracji!
Odpoczywaj! Najważniejsze nie bierz sobie zbyt wiele na głowę! Rób plan dnia, tygodnia....
Nie zapominaj nigdy o czasie dla siebie. Zacznij myśleć o sobie. Nie zaniedbuj siebie dla innych!
Kreuj swoją przyszłość.
Nie rezygnuj z marzeń, pasji, przecież to Ty stawiasz sobie cele i chcesz je osiągnąć.
Pozwól marzeniom się spełniać. 

Hmm.... a pasja?
Odnajdź swoją własną pasję, której oddasz chwilę wolnego. Dla mnie pasją jest pisać dla Was!
Poprawiacie mi humor!
Czytanie książek? a może mojego bloga? :)
Na wszystko znajdziesz czas, jeśli dobrze zorganizujesz ten wolny przedział czasowy.
Rób coś dla satysfakcji. Dzięki pasji nie będziemy się do niczego zmuszać.
Będziesz robić to dla przyjemności. Dla Ciebie może to być kino? fotografia? malarstwo?
Otóż świat stoi przed Tobą otworem. Znajdź dobrą pasję i nią wspinaj się do góry!

Pozytywne nastawienie?
Jak wiele o tym piszę! Uwierzcie, że to bardzo ważne.
Jeżeli będziemy myśleć, że się uda to już połowa sukcesu. Po co się dołować?
Co ma być, to będzie. Zamiast irytować się z jedynki z polskiego, weź się w garść i popraw ją z uśmiechem, albo zbiłaś najlepszy kubek babci? Nie bój się! Powiedz prawdę oraz odkup, albo oddaj swój kubek. Babcia Ciebie bardziej kocha niż ten kubek! Kubek można posklejać, ale nie nasza emocje, które targają się same.
Poszukaj swoje umiejętności i talenty. Nie dołuj się niepowodzeniami, przecież nie ten to kolejny raz.
Mnie wiele razy ojciec perfekcyjnie zdemotywował, ale najważniejsze nie dać się strącić z naszego toru.
Zaprzyjaźnij się z własnym sobą. Coś się stało trudno, trzeba żyć dalej.
Zawsze można wszystko naprawić, ale trzeba chcieć!

Nie bądź maszyną, która ma pryskać energią całe 24h, przecież się tak nawet nie da. Ważne, aby odnaleźć swój "złoty środek" - on postawi Cię do pionu i ułatwi w funkcjonowaniu w życiu.

Często otaczamy się wśród ludzi, którzy są smutni, przygnębienie... Nie zmieniajmy towarzystwa a ich!
Popraw ich humor oraz pomóż im odnaleźć szczęśliwe punkty.
Zarażaj innych dobrą energią.  Tańcz, szalej i ciesz się z życia.
Koloruj swój świat. To od Ciebie zależy, w jakich kolorach on będzie: czarny? czerwony? kolorowy?

WYBACZAĆ!

Ilu z nas ma problemy z wybaczaniem?
Od razu wybaczamy?

 

Wybaczyć można, że ktoś zepsuł nasz telefon, przecież go naprawi.

Wybaczać może nam każdy i mu jemu.

Co się dzieję, gdy krzywdy są ogromne i nie potrafimy sobie z nimi poradzić?

Nasze rany nigdy się nie naprawią! One zawsze będą, ale raz będą mocno odczuwalny, raz mniej.

Często mówimy, że było - minęło!

Właśnie to coś "było" - my o tym wiemy, przeżyliśmy to oraz czujemy.

Czy potrafimy dwa razy zaufać bezgranicznie?

Sądzę, że nie, przecież nikt nie jest naiwny i w głębi duszy żyję podświadomość, że już zostaliśmy zranieni.

Wybaczyć potrafimy, ale czy zapomnieć również? 

Chcemy żyć w zgodzie z bliźnimi. Czasem jest trudno, ale staramy się.

Dlaczego wybaczymy komuś łatwiej i szybciej niż samemu sobie?

Ludzie nas oceniają, ale czy znają?

Wszyscy oceniają nas po błędach, ale czy pytają dlaczego tak postąpiliśmy?

Tak wiele pytań....

Zanim zaczniemy wybaczać innym, wybaczmy sobie sami!

Częsta opinia ludzi jest pochopna, wtedy niszczy nas, ale my sami znamy prawdę. 

Nie dajmy sobie wmówić czegoś co nie istnieję.

 Zanim prawda założy buty, kłamstwo obiegnie pół świata! Warto?

 

 Ja swojemu ojcu nie potrafię wybaczyć....
Z jedynego faktu, gdyby nas przeprosił - szczerze!
Niestety chyba nie mogę liczyć z jego strony na jakiekolwiek przeprosiny.
Chciałabym mu wybaczyć, ale nie potrafię.
Nie mówię już o zaufaniu do niego, ponieważ jego brakuję.
Staram się z nim rozmawiać, uśmiechać się, ale to znowu czysty teatr.
Mam ochotę podjeść, wykrzyczeć mu to wszystko w twarz, ale nie warto.
Musimy zrozumieć też druga stronę. Ja staram się zrozumieć.
Uważam, że on po prostu nie wie, że "przeprosić" należy.
Z niego emocje i empatia do innych wyleciała.
Wierzę, że w głębi duszy nie chce przepraszać, ponieważ boi się wracać do przeszłości.
Sam pewnie musi pozbierać myśli i udawać, że jest dobrze.
Nie potrafi się głośno przyznać do faktu, że zrobił źle.
Tak jak już wcześniej Wam pisałam to jest szeroko pojęty paradoks, którego sama nie ogarniam .
Kochać - nienawidzić ? 
Dwie sprzeczności, które muszą się jakoś łączyć. Trzeba być silnym i pokonywać wszelkie trudności.

By móc wybaczyć, należy zostawić przeszłość, pędzić dalej, ale ze spokojem oraz akceptować teraźniejsza taka jaka jest! 

Zapachniało kolejnym paradoksem. Pędzić spokojnie?
Wszystko należy obrazować w naszej wyobraźni. My widzimy to co chcemy.
Chcemy czarne chmury - będą. Tylko nie lepiej patrzeć na kolorowe chmury, po których skaczą małpki?
Wyobraźnią wykreujesz swój sens życia.

Pewnie co chwilę zastanawiacie się jak można zmienić to co już było?
I ogólne pytanie: "Co by było, gdyby...?"
Po co gdybać? Nie warto. To co ma się zdarzyć to się zdarzy. W życiu bywa różnie.
Kreujmy nasze życie w kolorowych barwach. 
Często opłakiwałam dzieciństwo i samotność.

WYBACZAĆ? 
Potrafię wybaczać, ale zawsze z dystansem.
Ja nadal nie przestałam kochać ojca, lecz przestaję kochać siebie.
 ZAUFAĆ?
Jedynie raz porządnie potrafimy zaufać, zaś szukamy zawsze jakiś skrytych wskazówek i sami sobie tworzymy scenariusze.

Cały czas potrafię krzyczeć z bólu i rozdartego serca, że mój ojciec to alkoholik!
Nie łato jest się do tego otwarcie przyznać. Wstyd? Poniżenie? brak odwagi....
Latami wmawiałam sobie, że on jednak nim nie jest, Wpajałam sobie, że nas kocha! 
Być może kocha.                       Nie potwierdzę, ani nie zaprzeczę! 

W moim świecie nigdy nie było ani pieniędzy, ani urządzenia, ani osoby, która zmieniłaby mi ojca.
Jedynie on sam mógł chcieć się zmienić.
Chciał? Nie chciał ?
Może po prostu było wygodniejsze życie jak pił. Nie miał problemów. 
Nie przejmował się niczym.
Sam twierdzi, że gdyby pił to by go nic nie bolało. Teraz czuję ból. 
Wtedy tylko my go czuliśmy. Przeżywaliśmy z podwojoną siłą.

W naszym życiu nie zmienimy faktu, że bliska osoba odejdzie, choroby w rodzinie, alkoholizmu, uczucia, które są bardzo różne itd...
Natomiast zamiast nich. Możemy postawić rzeczy, o które warto walczyć.potrafi każdy z nas z małej pewności siebie podnieść na większą. - wystarczy chcieć!

Kochani, ponieważ statystyki wyświetleń bloga są coraz wyższe postanowiłam coś dla Was zrobić!
Wiem jak ciężko poszukać pomocy. Także założyłam dla Was pocztę!    wojowniczkaa.@onet.pl
Odpowiem chętnie na wszelkie pytania i pomogę! Chętnie udzielę Wam rad!
Nigdy się nie poddamy! Mamy waleczne serca, które będą walczyć!
Możecie tez pisać jakie tematy byście chcieli częściej! DLA WAS WSZYSTKO!
Wy motywujecie mnie, a ja staram się Was skłaniać do przemyśleń nad życiem!
Razem będziemy przenosić najwyższe góry! :) 
Pozdrawiam! 

BEZRADNOŚĆ

Bezradność to chyba najgorsze uczucie, ponieważ wtedy nic nie wiemy...
Bezradna w chwilach awantur. Pogubiona w całym świecie.
                                                                         
Powiedzieć coś, albo milczeć?                         

Wstać, siedzieć, a może skakać?

W tamtych momentach byłam bezradna. Oczekiwałam na jakikolwiek cud.

Klękałam z bezradności, bezsilności... Po prostu już się poddawałam, tracąc wiarę na "lepsze jutro".

Nie potrafiłam sobie wybaczyć, że nie wstałam i nie powiedziałam ojcu, że nas rani!

Ja potrafiłam tylko płakać oraz prosić, aby przestał. On mnie nie słuchał.

Udawał, że jestem typowym zerem dla niego. Nikim ważnym...

On popełniał błędy, ja za każdym razem chciałam mu wybaczyć, ale za to, że przestanie i będzie nas kochał.

Nie wybaczę sobie, że NIC NIE ZROBIŁAM.

Dlaczego pozwalałam na takie traktowanie nas?

On - zgotował nam piekło, ale My- uczyliśmy się żyć tam, próbowaliśmy przetrwać!

Często się obwiniamy, ale czy to nasza wina?

Może czasem nie mam sił wstać z łóżka iść do szkoły i udawać 7h szczęśliwej?

Natomiast idę, ponieważ pogłębianie moich problemów w samotności jest jeszcze gorsze.

Niby wszystko wygląda na to, że jest fantastycznie, uśmiechasz się i zachowujesz się normalnie, ale od środka zjada Cię "przeszłość i problemy związane z nim"....

Nie dajmy się komuś zjeść! Walczmy o nasze życie. 

Kiedyś wszelkie czarne dni, muszą zastąpić te wesołe - kolorowe.

Niby wiesz jak i gdzie prosić o pomoc, ale nadal tego nie robisz. Dlaczego? Wstyd? Lęk?

"Coś" wiemy, ale czy dziecko wie wszystko? Widzi w sytuacjach rozsądne plusy i minusy?

Wiecie bardzo wiele razy próbowałam się zemścić. Te sposoby bywały krzywdzące/

Pewnego dnia zadałam sobie pytania: WARTO?

Warto krzywdzić drugiego człowieka? Jeżeli on to zrobił to nie musimy być tacy sami.

Moje myśli krążyły, aby dolać coś do butelki, uderzyć go czymś mocnym, ale to był i jest mój ojciec.

Najgorszy był paradoks, że z jednej strony go nienawidziłam, ale z drugiej kochałam.

Myśli szybko odeszły, ale wracały z każdą awanturą. Musiałam sobie sama tłumaczyć.

Byłam na wojnie nie tylko pomiędzy nami a ojcem, ale jeszcze pomiędzy tym co myślę a robię!

Niekiedy jak kupujemy spodnie tez przytrafia nas bezradność. Wziąć te czerwone? niebieskie? żółte?

Tylko, że jeżeli zabierzemy niebieskie nic się nie stanie, ponieważ w sklepie można je wymienić.

Natomiast w mojej sytuacji nie było możliwości cofnięcia decyzji, więc należało z dystansem podchodzić do własnych myśli.

Kiedy ojciec stawał przed Wami z nożem w rękach. Nie wiedzieliśmy czy sobie coś zrobi, albo nam.

Kiedy mówi, że będziemy patrzeć na jego śmierć. Ból, strach i mętlik w głowie. Stoisz między mamą, bratem i niewiedzą co dalej robić. Z boku mama mówiła, żeby przestał. Z drugiej brat, który chciał nas bronić. A ja?

znowu jestem tylko obserwatorem. Nic mądrego nie zrobiłam.  

Tamta sytuacja zakończyła się tak, że kolega mojego brata, który przyszedł opanował ojca. Jedynie jego się bał. Kolega był mniejszy. Kogoś się bał?

Owszem, ponieważ nie raz już chciał pokazać jaki jest wielki i mocny. 

On jedyny chciał nam pomóc, ponieważ sam miał w domu podobnie. 

Wiedział ile znaczy pomoc.

Na dole była rodzina oprawcy. Myślicie, że babcia albo wuja przyszli? NIE!

Słyszeli nasze krzyki, płacz, rozpacz, cierpienie, ale nie reagowali.

Straszne, bo mogli nas uchronić przed biciem.

Mało sytuacji pamiętacie z dzieciństwa ?

                                                            
Ja bardzo mało, ale jako jak byłam bardzo mała mam zapisany jedynie obraz.
Nie wiem co wtedy mówili.
Pamiętam w jakim pokoju i co się stało.
Otóż był ojciec, jego brat i mama, która trzymała mnie na rekach.
Ojciec zrobił kolejną awanturę. Wtedy "wuja" kazał uderzyć mamę.
A wiecie co zrobił ten dureń?
Uderzył, tak mocno, że mama ze mną się przewróciła. Kto tu nie ma serca?
Ja pisząc mam łzy w oczach? A co dopiero on?
Cały czas czekam, aż odsiecz do niego przyjdzie. Życzę, aby oni przeszli to samo.
Niech zobaczą sami.
Niekiedy coś nas niszy, ale my się nie potrafimy od tego uwolnić.
Nie mamy gdzie,z kim, ani po co....
Czasem siadam, kładę się i zdaję sobie sprawę, że nie mam siły już udawać, że
 wszystko mnie przerasta.
Zasypiam, budzę się kolejnego dnia, ale znowu tak samo.
Jak mam sobie poradzić z problemami?
 
Zacząć działać i zwalczać te problemy! 
Nie stój w miejscu, zawsze idź do przodu!  Próbuj i zmieniaj.
Kochaj życie i siebie.  Myślę, że z tego wpisu będziesz miał własne refleksje!
Będzie mi miło jeżeli skomentujesz wpis! Trzymajcie się!


  """""UŚMIECH"""""

CZŁOWIEK W MASCE...

Ilu z nas codziennie zakłada maskę na twarz?
Ilu z nas udaję, że wszystko jest dobrze?
Ilu z nas chroni się przed uczuciami?
Ilu z nas boi się pokazać swoich emocji?

 

Tak na prawdę tracimy pół życia, aby stworzyć naszą maskę.
Szukamy złotego środka, by móc ukryć siebie samego, swoje uczucia, żeby potrafić żyć w społeczeństwie razem z ludźmi.
A następny pół życia próbujemy się pod nią kryć, ale często nie potrafimy.
Sami się gubimy w myślach. Nie wiem co robić, jak żyć....

Wiecie co jest najbardziej sprzecznego z człowiekiem?
Otóż to, że pomimo bólu, cierpienia i rozpaczy, nadal potrafimy się uśmiechać.
Często ludzie widzą tylko powierzchownie.
Nie chcą patrzeć wgłąb człowieka.
Dlaczego najczęściej oceniamy człowieka na pierwszy rzut oka?
Nie lepiej byłoby poznać osobę i zaś komentować?

Sądzisz, że nie cierpię, bo się nie skarżę?
Jednak cierpię, przecież mam uczucia!
Moje płytkie uczucia, ale są! 
Staram się być człowiekiem o wielkim sercu.
Nadal myślisz, że po tym wszystkim co przeszłam moje uczucia zniknęły?
Oczekujesz od mnie, że będę zimna i oziębła dla ludzie?
Nawet nie wiesz jak bardzo cierpiałam oraz to, że każdego ból odebrałabym!

Hm... to, że udaję szczęśliwe przed innymi oznacza, że kłamię ludzi, lub fakt, że nie mam sił pokazywać prawdziwej twarzy.
Boję się rozsypać przed ludźmi. Boję się, że padnę w panikę i lawinę łez.
Teraz pytanie do Was: Czy to, że jestem silna i potrafię dobrze kłamać oznacza, że nie jestem człowiekiem?

Często mogę udawać, jaka to nieczuła, silna jestem oraz, że nic mnie nie obchodzi.
Prawda jest taka, że kocham za mocno, ale ukrywam to przed światem, ponieważ boję się kolejnych niepowodzeń, bólu, strachu i rozłąki. Boję się rozsypać na kawałki.

Może po prostu idę na łatwiznę i wolę udawać szczęśliwą, niż wszystkim tłumaczyć.
Czasem po prostu brakuję mi przytulenia, wtedy czuję się bezpiecznie.
...nie oceniaj pochopnie ludzi, maski ich niepewności , niekiedy mają wartościowe wnętrze... 

Dzięki temu blogu odkrywam swoje uczucia! Uwielbiam pisać i móc się z Wami dzielić swoimi przemyśleniami. Może dzięki tym wpisom nabierzesz pewności siebie i skłonię Cię do chwilowej refleksji.

UPADEK - właśnie on pokazuje mi co znaczy moje życie i jak wielką na wartość.
Ukazuję, że nadal jestem silna oraz, że chcę walczyć. Mam siłę, marzenia i cele do których podążam.
Dzięki upadkom staję się silniejsza nie fizycznie, ale psychicznie.
Uczę się być twardą i stawiać czoła problemom.
Bardzo wiele razy upadałam, pewnie upadnę jeszcze nie raz, ale jestem silna!
Buduję mnie fakt, że jestem tutaj dla kogoś, czegoś!
Spełniam marzenia pomagając innym.
Jeżeli teraz to czytasz to się uśmiechnij!
Zdałam sobie sprawę, gdy ojciec nie wierzył we mnie, albo nie cieszył się z moich nagród, to czułam się upokorzona, ale teraz wiem, że dzięki takiemu zachowaniu wiem,że nie warto wygrywać, bardziej liczy się to co wkładamy oraz ile wysiłku straciliśmy.
Liczy się fakt, że sami z siebie jesteśmy dumni!
Róbmy wszystko dla siebie ! 
Nie pozwólmy, aby ludzie zmuszali nas do zakładania maski.

Życie to teatr?
Nie ulegajmy presji tłumu. Życie gra własne scenariusze, przecież on nie ma żadnych reżyserów.
Nie możemy, aby w naszym życiu byli aktorzy, ale co gorsze żebyśmy my sami nie byli aktorami.
Nikt nam nie może powierzyć roli we własnym życiu.
Nie ulegajmy, aby scena życia była tam, gdzie widzowie przychodzą oglądać daną scenerię.
Od nas zależy czy założymy tę maskę teatralną! 

Nigdy nikt nie stworzy maski, która będzie przez całe życie.
Ona kiedyś zejdzie z naszej twarzy, wraz z nią cały ciężar jaki dźwigamy na plechach.
Najlepsza pora na zmianę życia jest - TERAZ!

Wiele osób o mnie mówiło źle, ale wiecie co należy zrobić?
Milczeć, albo mówić o danej osobie dobrze!
Wtedy jesteśmy warci bardzo wiele!
Czasem trzeba wrócić do początku, aby zrozumieć koniec.

Boisz się mówić o swoim smutku z obawy, że ktoś może się odsunąć?
Jeżeli nie zniesie prawdy, to oznacza, że nie jest wart naszego szacunku i czasu.
Spędzajmy czas z ludźmi, którzy nas szanują, pomagają, rozśmieszają oraz kochają!

Dwie twarze, dwa oblicza:
Jedna dla ludzi - uśmiechnięta, radosna, pełna życia i energii.
Druga dla siebie - smutna, zmartwiona, rozgoryczona.
 A Ty jaką maskę obierzesz?
Hmm... może jedną dla siebie w innym wydaniu - tym POZYTYWNYM, czyli uśmiechnięta, radosna, ciesząca się, która czerpie od życia wszystko co tylko może!

NIEZDECYDOWANIE!

Mieliście już w życiu taki moment, w którym sami nie wiedzieliście co czujecie?
Kiedy błądziliście we własnych myślach?
Kiedy czuliście się samotne, ale sami z siebie odsuwaliście innych od siebie? 

Bardzo często zdarza mi się, że moje myśli błądzą same w sobie.

Już czuję bliskość innych, ale w moment ich odsuwam.

Wtedy, gdy przyciągacie ludzie do siebie, ale po chwili robić gruby mur.

Najchętniej cofnęła bym czas, ale czy to coś zmieni?

Hm... postąpiłam wtedy tak jak czułam, często przez presję podejmowane decyzje, ale to wszystko mnie czegoś nauczyło.

Często postanawiam poprawiać swoją wartość, wtedy czuję się jak ryba w wodzie.

Niestety częste upadki i lekkie porażki mnie demotywują.

Jak sobie radzę?

Nijak, czasami myślę, że moja psychika jest jeszcze wielka.

Staram być się miłą i sympatyczną dziewczyną, ale wtedy zakładam znowu maskę!

Największym błędem jest to, że wszystkich oskarżam o moje porażki, że ciągle błądzę.

 Muszę odnaleźć błędy w sobie i zacząć je zmieniać!

Jeżeli chcę iść do przodu nie mogę okręcać się obok. Obok - przyjmują inni ludzie, którzy pędzą za tłumem i patrzą na innych. Ja chcę być uniwersalną kopią samej siebie! Chcę iść na przód.

Wspinać się na wyżyny i podbijać mój własny świat, który ma stać się z szarego na kolorowy .

Kto będzie płacił za nasze błędy?

My sami!

Nie żyjmy z oczekiwaniami innych! Jeżeli ukradnę "batonika" ze sklepu, wtedy ja poniosę konsekwencje.

Nikt nie zabierze kary na siebie. 

Nawet jeśli najbliższa mi osoba chciała wziąć karę na siebie - nie może!

To uczy nas szczerości wobec siebie! 

Jesteśmy ludzi, którzy powinni nauczyć się ponosić konsekwencje swoich czynów. Raz dostanę nagrodę, zaś kolejnym razem karę.

W życiu bywają też nie sprawiedliwości, ale prawda zawsze wyjdzie! 

Jeżeli człowiek do człowieka jest człowiekiem, wtedy wszystkim żyję się lepiej i wygodniej.

Obranych mam kilka celów, jeżeli w jednym błądzę, nie mam sił brać się za inne.

A co jeśli wstaniemy i zawalczymy o nasze marzenia?

Nienawidziłam każdego momentu, że pocieszam innych z banalnych powodów, gdy sama jestem w środku rozdarta na miliony kawałków.

Moje życie nauczyło mnie, że warto pomagać innym! Chcę być dobrym człowiekiem.

Nikomu nigdy nie odmówiłam pomocy! POMOC UZYSKASZ OD MNIE!

Zawsze chętnie wyciągnę do Ciebie rękę nawet, gdy wszyscy się od Ciebie odwrócą. 

Ja będę - PAMIĘTAJ!

Tak na prawdę jestem słaba, ale trzyma mnie świadomość, że komuś mogę pomóc.

Potykam się przy byle problemie, zaś upadam przy kolejnych jeszcze bardziej.

Hm... zdarzyło się Wam spaść z huśtawki, schodów czy nawet z krawężnika?

Bolało? Pewnie chwilę, gdyż w naszej świadomości było, że mieliśmy upadek i na pewno boli.

Nałożyliście plaster i było dobrze? Pewnie po tygodniu śladu nie było?

Otóż z ranami w środku jest inaczej. Ich się nie da uleczyć.

 One zawsze będą.

To jak z grypą każdy ma ją kilka razy w życiu. Jednym razem przechodzimy łagodnie, innym boleśnie.

Tak samo jest z ranami w głowie.

Podnoszenie po nich trwa dwa dni, tydzień, miesiąc, ale czasem całe życie nie starcza.

Wtedy należy się nauczyć żyć! Żyjemy, ale jakoby byśmy byli martwi.

Nadajemy naszemu życiu sztuczny, codzienny schemat.

Życie się toczy, ale my w tym samym punkcie!

Dlaczego podnoszenie nie może trwać kilka sekund jak po upadku?

Podnosimy się zbyt długo, nasze rany goją się zbyt wolno.

Gdzie szukać lekarstwa na szczęście?

W miłości, przyjaźni a może w sporcie?

Nic innego jak porządny trening mnie oczyszcza!

Wszystkie złości oraz złe myśli wylatują z głowy i stajemy się być silni i gotowi przenosić góry!

Kiedy ktoś mówi jesteś, będziesz, albo byłaś wiecznie sama .

Odpowiedzcie, że armie dzieli się na zespół i w tamtych momencie, albo teraz jesteście silną amią jednoosobową.

Możesz wiele, zacznij wierzyć sobie! 

Ufaj i działaj jak prowadzi Ciebie serce!

Słuchaj swojego rozumu.

Często nasze niezdecydowanie ma wpływ na nasze życie! Żyjesz tu i teraz.
Podejmuj ryzyko i zacznij czerpać z życia jak najwięcej!
Nie wiesz ile Ci zostało, także zacznij żyć pełnią siebie. Problemy rozwiązuj!
Jeżeli masz problem chętnie pomogę Ci rozwiązać, ale też zawsze możesz liczyć na moją radę! <3     -----UŚMIECH!------

Osamotniona

Osamotniona? 
Być może!
Hm... dziwny zbieg okoliczności, ponieważ z jednej strony otaczają mnie przyjaciele, znajomi, rodzina, ale z drugiej, gdy czuję bliskość innych czuję się osamotniona, zagubiona.
Jakże dziwne, że "inna", ale ta sama....

Mój ojciec zawsze pragnął z naszej strony szacunku.
Choć nie dał sobie ani innym.
Zniszczone dzieciństwo.
Ciągłe awantury, krzyki, wrzaski, strach i ból - to ma być wspomnienie najmłodszych lat? 



Dużo osób mnie nie rozumie, nie potrafi wiedzieć co myślę, dlaczego i jak żyję, ale nikomu nie życzę, aby w życiu musiał przejść to co ja, albo to co inni przechodzą każdego dnia.
"Zniszczone", to słowo o lekkim znaczeniu, przecież dziecko nie potrafił się cieszyć, że dorasta, żyje, kocha.

Dlaczego my od razu krytykujemy, stawiamy swoje interpretację, oczerniamy, ale dopiero potem poznajemy prawdę? 
Poznajmy prawdę zaś krytykujmy! Według mnie nie powinniśmy oceniać żadnej decyzji drugiego człowieka, ponieważ nie jesteśmy na jego miejscu i nie czujemy tego co on. Zawsze możemy pomóc, zamiast wyśmiewać i upokarzać!

Całe życie ludzie się ze mnie śmieją bo nie piję alkoholu. Jeżeli Ty pijesz - wtedy ja Ciebie nie osądzam, Twoje życie. Ty je niszczysz! Ja jedynie mogę poradzić Ci żebyś przestał i pokazać na skutkach mojej rodziny jak to się kiedyś może zakończyć. Mogę okazać, że przez to cierpi cała rodzina.

Tylko nikt tak na prawdę nie interesuję się czemu nie sięgam po alkohol!

Poznajmy historię, zaś oceniajmy. 

Hm.. dopóki nie dowiem się o kimś informacji, nie osądzam, nie krytykuję, nie umoralniam!

Wiem, że nie każdy wie, że mój ojciec był alkoholikiem.

Tak samo ja nie wiem, że Twój ojciec jest inżynierem, albo malarzem, ale nigdy nie osądziłam Ciebie,

Twojej rodziny oraz sytuacji rodzinnej zanim nie poznałam prawdy!

Nie słucham ludzi.Staram się dowiedzieć od Ciebie, natomiast nie od wujka przyjaciela, przyjaciela matki, matki przyjaciela, ojca....

Wiecie zanim prawda założy buty, kłamstwo obiegnie pól świata!

Niestety taka prawda! Zmieniajmy społeczność!

Pokazujmy prawdę oraz udowadniajmy, że żyjemy dla siebie nie dla kogoś.

 Walczmy o marzenia i spełniajmy swoje cele.

Ja, gdy widzę i czuję alkohol mam smutne, wręcz okropne wspomnienia przed oczami.

Unikam imprez, gdzie odbywają się z alkoholem. Powód? Prosty!

Nie chcę tego widzieć i czuć, gdy widzę jak przez to moja rodzina została zniszczona.

Wtedy przypomina mi się każda awantura i łzy same napływają!

Nigdy mi nic nie kupił, ale alkohol w jego rękach brało się znikąd?

Kiedy ludzie się śmieją, przecież nie masz nowej kolekcji ciuchów!

No nie, ale tego się nie wstydzę.

Zamiast to wystarczyło nam na jedzenie.

Zastanów się co w życiu dla Ciebie jest najważniejsze oraz kto.

Potem staraj się jak najwięcej czasu poświęcać sobie i bliskim! Rozdawaj uśmiechy!

Najważniejsze rób dobro dla innych. Dobro zawsze wraca ze zdwojoną mocą.

Powiększa nasz horyzont osiągnięć!

Pomagaj innym!

Nabierz pewności siebie!

Pewności siebie brakuję każdemu, choć minimalnie....
Świat staję przed otworem, kiedy poczujemy się wartościowi.
Nie każdy musi być taki sam. Piękno tkwi w różnorodności.

 

Zawsze będzie u nas, że jestem za brzydka, za gruba, za chuda....
Otwieram krąg, w który sami wpadamy!
Zaakceptuj siebie takim jakim jesteś człowiekiem, ponieważ jesteś bardzo mocno:
 WARTOŚCIOWYM CZŁOWIEKIEM!

Może i nie mam rewelacyjnej figury.

Nie wyglądam jak modelka, ale nawet nie chcę nią być!

Chcę być sobą, pomimo tego, że często bywam leniwa oraz jem wiele słodkości.

Wiecie co jest we mnie najpiękniejsze? Wielkie serce, które mimo tarczy i uzbrojenia jest piękne.

Każdy kto chcę mnie poznać będzie wiedzieć jak wiele znaczę. Znaczę tak wiele jak każdy z nas!

Ludzi nie można szufladkować na tych lepszych, gorszych, ładniejszych, brzydszych, chudych, grubych ...

Każdych ludzi można dzielić na historię jakie przeżyli oraz ile podołali przenieść przeszkód w życiu.

Wszystko co dzieję się w naszym życiu oraz obok nas kręci się, aby nam coś pokazać, uświadomić.

Jedni nas nienawidzą, zaś kolejni kochają. Nie ma co się denerwować innymi. 

Zawsze w życiu będą nas spotykać nie przyjemności, ale także te dobre rzeczy.

Wstań teraz i przed lustrem i powiedz sobie, że JESTEŚ PIĘKNA!

Nie oczekuj od nikogo więcej ponad miarę siebie, ale także nie daj sobą pomiatać.

Nie daj sobie odebrać pewności siebie. Odrobina pewności siebie i świat staję się piękniejszy.

Ponoć wychodzenie na ulicy bez makijażu to największy problem. Prawda?

Według mnie nie, ponieważ ja nie potrzebuję tuszować swojego wyglądu.

Pokochałam najpierw siebie taką jaka jestem. Ciężko było mi powiedzieć, że jestem ładna. 

Faktycznie każdy na swój sposób jest śliczny. Nie oceniam po wyglądzie, przecież to najmniej się liczy!

Licz się charakter i wnętrze człowieka.

Kiepsko kiedy my dziewczyny wyjdziemy bez pięknej fryzury....

Nie przejmujcie się tym, przecież Twój prawdziwy chłopak właśnie pokocha Ciebie rozczochraną, bez makijażu i w najgorszych okolicznościach ;)

Nie trujmy się mężczyznami, którzy nie będą nas szanować! 

Ufaj samej sobie, wiesz więcej niż Ci się wydaję! Tak, właśnie Twoje serce jest piękne i pozwala kreować Twoje życie, które może być takie cudowne, jeśli tylko zaczniemy wierzyć w siebie i sobie ufać!

Nie osiągniemy celu, jeżeli będziemy wątpić w siebie!

Życie wykreowało ideały, których chcemy!

Wszelkie fit, trendy itd... Telewizja nas ogłupia!

Jeżeli nie jesteś super wysportowaną babką, ponieważ uwielbiasz swoje ciało, wtedy nie daj się poniżyć innym. Nie idź za kimś! Idź w parzę ze swoim rozumem....

Ktoś z Was nie oglądał typowego "Shreka"? Bajka obrazuję, że w miłości nie liczy się wygląd....

Jak to Fiona - ideał kobiety mogła pokochać takie olbrzyma?

Hm... idea, która mi się nasuwa w głowie to jedynie, aby kopnąć jak najdalej takiego mężczyznę.
Nie ważne czy to ojciec, narzeczony, kolega, bratanica nie pozwólmy aby ktoś niszczył nam marzenia i powody by móc spełniać się w swojej pasji.
Niech przestaną nas ograniczać i odbierać nas to co jest w nas najwspanialsze.
Życie to wyzwanie, które spełniamy na co dzień - WALCZĄC!

Niech nam nigdy nie zabraknie wiary, Nasze możliwości nie są ograniczane. Przede wszystkim MY możemy wszystko. Spełniaj pasję. Rozwijaj się w każdej dziedzinie.
Podejmuj wyzwania i spełniaj się. Nigdy nie trać nadziei, przecież jesteś w stanie przenosić chmury.
Popatrz na mnie dziewczyna, 165cm, blondynka, ponoć leniwa, ale trenuję sporty walki! Uwierzysz?
Myślisz, że nie dam rady podołać chłopakowi, który ma 2m wysokości? Dam! Nie dlatego, że moje ambicję przekraczają możliwości, ale tylko dlatego, ze wierzę w siebie i nie waham się, że nie dam sobie rady!
Zawsze próbuje! Walczę! Najważniejsze samemu trzeba chcieć przenosić chmury, ale nie tylko te ładne, także przenoś te burzowe.  Znacznie masz wtedy, gdy nie poddajesz się na przeszkodach. Nie wyjdzie Ci za pierwszym, drugim, dziesiątym, setnym, ale za 101 się uda i co wtedy? Będziesz się cieszyć, nabierzesz pewności siebie! Pomyśl co by było, gdybyś już wcześniej odpuścił? Nie byłbyś już tak wysoko.
Marzenia - daj im się spełniać.

 

Akceptuj swoje mocne, ale też słabe strony siebie i życia!
Dużo osób w nas nie wierzy, ale wtedy wstań i powiedz: "Ja nie dam rady! Powtórz, bo chyba nie usłyszałam.  Rozumiem, ale to Twoje zdanie. A teraz patrz co zrobię! Moje wybory, udowodnią, że warto wierzyć w siebie. Tylko przypadkiem zaś mi nie zazdrość!"

Uśmiechem pokonuj świat!

Kamienne serce!

Dlaczego jest chłodna i oziębła? 
Dlaczego na każdego chłopaka patrzę z pogardą?
Dlaczego nie ufam mężczyzną?

Hm... czyżby serce z kamienia?
Nie, przecież to tylko rany z przeszłości, które z serca zrobiły zbroję, której nie da się ściągnąć. Nie da, czy się nie chce jej ściągać? Wygodniej jest, gdy nie będziemy cierpieć.

"Zabierz mi serce z kamienia a daj mi serce z ciała"



Moje serce kamienne, ale zarazem podziurawione. Któż mi je zdoła naprawić oraz ściągnąć tę ciężkie uzbrojenie?! 

Kiedy "typowy tata" pokazał mi jak założyć ciężką, niewygodną oraz męczącą zbroję, wtedy ja nie stawiałam żadnych oporów. Oczyma dziecka myślałam, że mój tata chcę dla mnie dobrze.
Pamiętam jak go usprawiedliwiałam oraz jak kłamałam przed znajomymi, że mój ojciec mnie tak kocha i mnie wozi na zajęcia dodatkowe - wtedy, myślałam, że idealizowanie go jest poprawne. Niestety wchodziłam w ciąg bez powrotu. Zazdrość 11-latki. Ona tylko chciała pokazać, że ojciec też ją kocha jak inni. Niestety w oczach łzy, a w głowie mętlik. Nie przytulał mnie. Nie dawał buzi na dobranoc. Nie mówił, że wierzy we mnie. Jedyne co mówił było obłędnie złe, przecież mówienie dziecku, że mogłaś lepiej, do niczego się nie nadajesz. Wtedy Ty okręcasz to w żart, ale on zostaję przy swoim. Ty wiesz, że on myśli tak na poważnie, ale Ty masz skryte gdzieś w głębi głowy, że może jednak jest jakaś iskra, która okaże się, że może wcale tak nie myśli.
Hm... czy rozmawiając z ludźmi patrzę im w oczy?
Tylko chwilę, peszę się, od razu szukam innego kontaktu.
Zamiast wzroku, którego tak często widziałam w ojca oczach: pogardę, przewagę, wrogość, bezduszność, czuję zapach, nawet kilka dni.

 Czy czuję się bezpiecznie kiedy on jest blisko?
Do tej pory czuję jakieś obrzydzenie w jego kierunku, ale też lęk, że to wszystko wróci.
Syndrom mylenia miłości z lękiem?
Czy, aby na pewno w tak młodym wieku mogę mieć już takie obawy i zahamowania przed światem.
Jestem młodą osoba czemu życie nie stoi otworem? Jednak życie stoi otworem, natomiast czemu ja nie chce z tego korzystać....

Dziwne uczucie, kiedy mam już tyle lat, ale ja nadal nie pamiętam, aby mój ojciec choć raz mnie przytulił, albo otwarcie powiedział, że mnie kocha. Nie umiał mi mówić "przepraszam", "nie chciałem" ....
Nauczył mnie jak być draniem. Uczył, że się nigdy nie przeprasza. To taka oznaka tchórzostwa. Braku odwagi, przecież ja chciałam być odważna i kimś kto coś znaczy w jego oczach!

Życie uczy nas wiele, raz krzywdzi , raz nagradza.... Nauczymy się radzić z problemami oraz cieszyć z nagród! Trzeba mieć wytrwałość i wiarę w siebie. Trzeba wierzyć, że człowiek jest do czegoś zdolny i osiągnąć to za wszelką cenę. Człowiek, zgodnie ze swoją wewnętrzną naturą, jest stworzeniem, które nie tylko pracuje i myśli, ale także śpiewa, tańczy, modli się, opowiada historie i świętuje. UŚMIECH!

Ja vs rówieśnicy...

Hm... każdy człowiek jest inny. Nie cierpię porównywać ogółu do mnie, przecież jestem zupełnie inna.

Inna? Tzn... ta gorsza czy lepsza?

No właśnie ludzie często osądzają powierzchownie.

Zanim kogoś lub coś osądzimy zastanówmy się dobrze robimy!

 Każdy ma swoje uczucia oraz swoje granicę wytrzymałości

. Fala hejtu będzie zawsze, przecież nigdy nie będzie tak, że wszyscy się z nami będą zgadzać.

Bardzo łatwo zobaczyć, że każdą decyzję jaką podejmowałam w życiu, był różne reakcję.

Były pozytywne komentarze, ale także negatywne.

 Zaś te negatywne mogłam podzielić na fakt, że ludzie po prostu nie zgadzali się, ponieważ mieli inne zdanie, zaś inni nadzwyczajnie mi zazdrościli.

Kiedy ktoś mi mówi, że nie dam rady, wtedy myślę, że to jego zdanie, lecz jeśli nie spróbuję to się nigdy nie dowiem.

Według mnie "inni", nie są nigdy gorsi ode mnie!

Ja wolę trenować, natomiast inni imprezować.

Zawsze znajdą się jakieś plusy i minusy.

 

Kiedy wszyscy mi mówią, że oni by nie trenowali tego, bo się boją o kontuzję, makijaże i inne duperele, wtedy odpowiadam, że kontuzję mogą się przytrafić wszędzie, gdy np.pójdziesz chodnikiem i zwichniesz nogę, przecież też się tego nie dało przewidzieć. Natomiast makijaż... po co mi na treningu? 

Nie dość, że wszystko się poci, po za tym nie jest mi potrzebny w ogóle.

 Mi wychodzą siniaki, zaś :niektórym wątroba się wykończy od picia.

Często słyszę w swoim otoczeniu, że rozpoczęcie weekendu w piątek imprezą to raj na ziemi, natomiast jak się czujecie w sobotę rano? ... Ja w sobotę rano jestem zmęczona, ale szczęśliwa po treningu!

Ja przeżyłam dzieciństwo w alkoholu, nikt nie wie jak jest ciężko. 

Osoby w podobnych sytuacjach mogą mnie zrozumieć

.Kiedy ludzie śmieją się z innych, ponieważ nie ubierają się modnie oraz nie słuchają takiej muzyki, albo mają inne poglądy!

 

Wiecie każdy reaguję na daną sytuację w różnym kierunku. 

Moja siostra popadł w molika książkowego, ja złapałam depresję, mój brat poszedł w alkohol, teraz pytanie nauczył się od ojca, czy chciał gdzieś wylać swoje żale? 

Kiedy nie mógł nic zrobić i dla niego to była jedyna odskocznia? 

Sytuację zawsze można komentować pozytywnie oraz negatywnie.

Chodząc obok dziewczyn, które rozmyślają jakie sukienkę ma sobie kupić, a ja się, abym martwiła czy będzie nas stać na :jedzenie:.... Ludzi nie zmienimy, ale możemy im zawsze pokazać drugi sens ich myślenia. Czasem nie zadają sobie sprawy z tego, że osądzają po okładce!

Teraz młodzież bardzo szybko chce być dorosła.

 Ponoć nie spróbowanie czegoś w życiu to jest się :cienkim:, ale sam przykład mnie nigdy nie paliłam! - Teraz 12-latka zobaczymy jak idzie z papierosem i się cieszy fanem, że jaki to on nie jest. Głupota! Chcą już od młodości sobie psuć życie- okej! 

Tylko może niech słyszą głośno o tym jakie to szkodliwe. Temat alkoholu też nikomu nie jest nieznany, jeśli natomiast będziemy z umiarem pić to pij. Wszystko jest dla ludzi. To co staję się nielegalne jest coraz bardziej pragnieniem dla ludzi. np. marihuana- tylko słyszymy, że jak to się humor poprawia, że przemija ból itd... 

 Dlaczego natomiast nigdzie nie pokazują jakie są skutki stosowania! Szybko się idzie od tego uzależnić.Poczytajcie sobie o przypadkach stosowania jej. Bądźmy na prawdę rozsądni! Niech nikt nie decyduję za nas, lecz MY sami.

Niekiedy ludzie działają pod wpływem emocji.

 

Hm.. jeszcze częściej można zobaczyć kłótnię na portalach społecznościowych. 
Nie dawno przeczytałam jedną z nich. Nie pamiętam o co chodziło, ale przekaz z niego był ogromny.
Dziecko 14-letnie chciało udowodnić pełnoletniemu Panu, jakie to on racji nie ma. 14-latek wypowiadał się bardzo niekulturalnie, jednakże dodając "Twoja stara!" - szacunek proszę!
 Nie ma sensownych argumentów to zaczyna obrażać rodzinę, ale co jeśli ten Pan stracił tę mamę? Kto by pomyślał co on poczuł? Interesuję tego 14-letniego dzieciaka jak wiele przykrości może zrobić?! .... 

Świat jest coraz gorszy, ale nie pozwólmy się zniszczyć samych siebie! ;)
 Każdy z tego wpisu wyciągnie tyle ile tego będzie chciał! UŚMIECH! 

Mama

Hm... w życiu różnie bywa. 
W moim przypadku mam najlepszą mamę, niektórzy mogą mieć cudownego ojca, a niekiedy mieć wspaniałych obu rodziców!

Mama - osoba, która kocha bezwarunkowo....

Moja mam jest cudowna. Wiecie kiedy były awantury w domu mama nas broniła przed nim. 

Sama pewnie strasznie się bała, ale jej miłość do nas była taka wielka, że nie wyobrażała sobie, aby nam się coś stało.

Kiedy widzi moje łzy, od razu spada jej uśmiech z twarzy! Moja mama jest wyjątkowa!

Kiedy mój brat był bardzo długo w szpitalu mama codziennie do niego jeździła ponad 60km....

Dodatkowo dodam, że była w ciąży!

Niekiedy myślałam, że tak bardzo nas kocha, ale jednak zawsze ona usprawiedliwiała zachowanie ojca.

Kiedy w małżeństwie coś się psuję to nie wyrzuca się tego, ale stara się naprawić!

Wiem jakie kiedyś były czasy, przecież gdyby moja mamusia miała wsparcie w rodzinie nie bała by się, że stracimy dach nad głową. 

Długo myślałam, aby zrozumieć dlaczego mama go nie zostawiła, ponieważ go kocha! 

Zawsze powtarzała jaki ojciec taki ojciec, ale ojciec! --- długi czas musiał minąć, abym zrozumiała.

Kiedy osoba zagubi się w lesie, chodzi, szuka, krzyczy ale nigdy nie usiądzie bezczynnie tylko walczy!

Mama codziennie okazuję mi miłość. Na przykład kiedy chcę iść do szkoły za lekko ubrana. 

To, że się o mnie martwi wyraża swoją miłość do mnie.

 Hm... kiedy ja nie przemyślanie zacznę krzyczeć, wymyślać, wtedy mama siedzi cicho, ale po chwili widzę jak siedzi smutna, płaczę...

 To najgorsze uczucie, gdy widzę, że mama jest smutna z mojego powodu, przecież od razu przepraszam, piękne jest to, że mama wybacza, ale pamięta, przecież ja mogłam hamować swoje słowa, bo na końcu i tak wyjdzie, że racji nie mam.

Kiedy tęsknie za mamą, gdy wyjeżdzam a mama piszę: "Kocham Cię, cieszę się, że Ci się podoba!"

Dla mojej mamy najważniejsze jest moje szczęście.

 Zawsze mogę liczyć tylko na nią, przecież kiedy cały świat jest przeciwko mnie zawsze ze mną jest, albo kiedy jestem chora, smutna i zła....

Nasza miłość jest wielka, ale nigdy nie dam skrzywdzić mamy!

Kiedy mama jest smutna, bo muszę gdzieś jechać - zostaję z nią!

Życie jest krótkie, aby nie spędzać go z osobami, których mocno kochamy!

Szanujcie swoich rodziców. Zawsze im pomagajcie! Nigdy nie odsuwajcie się od nich. 

Bogactwo? ....

Każdy z nas chciałby mnóstwo pieniędzy oraz nie martwić się niczym...
 

Stwierdzenie kiedy biedni ludzi patrzą na bogatych i mówią: "Ja bym nie chciał tylu pieniędzy"

 - Jest zakłamane, ponieważ każdemu żyłoby się lepiej. 

Wtedy wylatują z ludzi różne wartości, ponieważ myślą, że oni mają pieniądze to mogą wszystko.

 Dla jednych bogactwo to pięć różnych samochodów, dwa domu po za miastem oraz apartament w centrum, zaś dla innych to mały domek w mieście oraz możliwość utrzymania jego i rodziny! 

Pieniądze - to rzecz do nabycia, gdy trzeba niekiedy ciężko pracować na najniższą krajową.

 Kiedy człowiek popada w długi to grunt mu się zapada pod nogami. 

Bardzo dużo możliwości jest ich zdobycia. 

Porównam siebie a bogatą damę! W zupełnie w świecie nie stać mnie na kupienie sobie kolacji w restauracji, ale mam zawsze kolację w domu! - Liczy się dla mnie, że mam co jeść....

Nie lubię robić zakupów, przecież jak można tyle godziny tracić... 

Jednak kiedy dama robi zakupy nie zastanawia się nad ceną butów i kupuję jakie jej się tylko podobają. Ja - kupuję przeciętne buty, ale wiecie nawet gdybym mogła kupić te droższe to bym ich nie kupiła, ponieważ "buty" to "buty", nie obchodzi mnie czy jest to orgynalne czy nie.... 

Często czułam się od innych "gorsza", bo nie miałam markowych ubrań, ale często po starszej siostrze.

 Dziś jeśli ktoś się wyśmiewa z kogoś po jego ubiorze myślę sobie, że

 najpierw niech pozna czyjąś historie, zaś komentuję!

 

 Kiedyś bardzo bogata Pani powiedziała, że ona na to wszystko zasłużyła i z nikim się dzielić nie będzie, przecież nikt od niej nie chce niczego, ale jeśli ma więcej może oddać biedniejszym. 

Bardzo często jest, że ludzie bogatsi nie szanują osób, które są biedniejsze oraz pracują ciężko

.Możemy stać się bogaci, pójdziemy i zagramy w lotto, może uda się wygrać miliony i opływać w bogactwie.  Kiedy w weekendy, albo całe lato coś zarobie oddaję pieniądze mamie. 

Wiecie jakie to uczucie, gdy odmawiasz wyjścia z znajomymi do kina, ponieważ w tym momencie nas nie stać na takie wydatki. Bogactwo mam w sobie....

 Kiedy człowiek człowieka szanuję,wspiera i pomaga! Zamierzam pomagać w domu starców, w fundacjach - by móc uszczęśliwiać innych!

Cieszę się, że innych stać na wakacje za granicą, przecież ja zawsze pragnęłam spędzić wakacje chociaż nad jeziorem z mamą.... Bywają momenty w moim życiu, że chce już się poddać... Tylko zawsze wstaję z tego dołku. Kiedy dziewczyny zastanawiają się, czy zakup kosmetyków za 200zł jest mądre, wtedy ja myślę, że za 200zł można zrobić tyle obiadów.... Do szczęścia nie jest mi potrzebne bogactwo, natomiast ludzie, którzy mnie wspierają i szanują. Prawdziwych przyjaciół poznaję się, gdy oni nic od Ciebie nie oczekują, ale jeszcze pomogą! Dla mnie bogactwo to mieć mamę, rodzinę, przyjaciół, trenera, treningi itd....

Zamiast się martwić o jutro, lepiej martwić się o dziś... Jesteśmy tu i teraz! 

Po co wiecznie gonić za miłością, praca, pieniędzmi?

 Kochaj, żyj i UŚMIECHAJ SIĘ!

Trudne sytuacje ... PORADY

Wiele jest trudnych sytuacji. Jednakże każdy określa własną "trudną sytuację"

Dla jednych może to być brak pieniędzy na drogie buty, zaś dla innych kolosalnie trudna sytuacja z rodzicami. Niektórzy odbierają strasznie śmierć bliskiej osoby. Natomiast inni uważają, że jak mają na parkingu trzy samochodu to problemem jest kupić czwarty bo nie wiadomo czy wziąć kolor czerwony, czarny...

 Każda sytuacja kształtuję nasz charakter!





Dla mnie najgorszą sytuacją jest problem "alkoholizmu"
Jest on dziś słyszany wszędzie. Natomiast kilka lat temu dla każdego był to jedynie wstyd.
Najbardziej boli, gdy najbliższa rodzina nie reaguję bo im wstyd! Kiedy każą siedzieć cicho i jedyne słowa, które otrzymaliśmy, gdy już z bezsilności prosiliśmy matkę oprawcy, by z nim porozmawiała, przetłumaczyła mu co robi źle.... otrzymaliśmy odpowiedź: "Co ja mu mogę powiedzieć?"
Wiesz kochana babciu? Nic mu nie mów, niech on nas męczy dalej, pomału nas wykończy psychicznie, przecież może jeszcze fizycznie! Mieszkasz pod nami pewnie nie słyszycie naszego płaczu oraz jego krzyków na nas! Przestań, uśmiechnij się, opowiadaj dalej o tamtych wnukach, nas unikaj, nie martw się o nas!....
To jest babcie? .... Babcia traktuję wnuki równo? My jesteśmy od jej syna, ale tego, gdzie powinna się wstydzić! Chodziła codziennie do kościoła i potrafiła powiedzieć, że u nas "nie ma Boga".
A co jeśli u nas jest Bój, lecz u nich nie ma? Gdy Pan Bóg chroni nas, aby on nam nic nie zrobił?
Na wszelkie pytania, mnóstwo odpowiedzi, ale czy sensownych?
Kiedy alkoholizm wita nasz dom musimy walczyć! Walczymy z czymś co można wylać, schować....
Alkoholik zawsze znajdzie sobie sposób do wypicia! Musi go ktoś uświadomić, że to go niszczy, a przede wszystkim niszczy ludzi obok. Sam z siebie musi mieć szok, aby przestać pić. W naszej sytuacji po kilkunastu latach udręki, bólu, niepokoju i strachu odwróciły się karty losu. Wtedy ojciec poczuł co to strach. Poczuł na własnej skórze jak mocno mogą przejść ciarki przez człowieka! Kiedy otrzymał wyniki! Jest guz! - Życie legło w gruzach, bezsilność, bezradność... I pierwsze myśl: ile mi zostało życia? kto mi pomoże? sam sobie nie poradzę! Nigdy mnie za to nie przeprosił! Bóg kazał dawać szansę, ale ile jemu wcześniej dawaliśmy? Daliśmy, pomogliśmy i podaliśmy rękę! Mama modliła się godzinami, aby to nie był rak! I wiecie na kolejnych badaniach już go nie było. Uwierzcie Pan Bóg jest i istnieje! On ma dla każdego plan! Niestety dopiero choroba musiała otworzyć mu oczy, ponieważ wyprowadzka nasza nie znaczyła dla niego nic. Nawet nas kiedyś nie szukał....
 


Kolejną  dramatyczną sytuacją jest, gdy małe dziecko cierpi!
Chłopiec, 7-8 lat wycierpiał więcej pewnie niż ja w życiu! Przyjmował chemie itd....
Śmierć bawiła się z nim w chowanego i z najbliższą rodziną! Raz wychodziła i mówiła " koniec!", ale mały chłopiec chciał żyć, dlatego walczy z chorobą do dziś! Zbieramy pieniądze, aby można go wyleczyć! Wierzymy w to, że pomimo tego, że tyle już wycierpiał, będzie zdrowy! Wyjdzie z kolegami na boisko i zagra w piłkę nożną! Nie wstydzę się chodzić na akcje i zbierać pieniądze dla tego malucha! Myślę, że lepiej żebym to ja tak cierpiała, ale żeby ten mały chłopiec był szczęśliwy!
 Każdemu człowiekowi, nie zależnie czy jest małe, średnie, duże trzeba pomóc! Tu chodzi o życie!
Osoba, która nigdy nam nie pomogła skomentowała leczenie tego chłopca, kiedy stan się pogarszał: "Jest sens zbierać pieniądze jak on umrze?!" - osoba, wierząca, która codziennie by była w kościele wątpi, że Bóg nie da szans życia chłopcu? .... Wtedy maluch wyszedł z tej śpiączki!Nic więcej nie trzeba dodać!
 



Tragedią  w domu może być, gdy osoba jest niepełnosprawna!
Ta osoba tak samo myśli, czuję, kocha, rozumie....
Nie zadawajmy jej pytań dlaczego nie chodzisz? Przecież jakby mogła to by chodziła!
Nie przyglądajmy się takim osobą, one są takie same, a potrafią poczuć się jakby były z innej planety! Każdy jest taki sam! Kocha się ją tak samo! Może trzeba więcej pomagać, ponieważ sama nie jest w stanie zrobić wszystkiego, ale się stara! Wstydzi się prosić o pomoc, ponieważ chce być taka sama jak każdy zdrowy! To nie choroba, to po prostu niepełnosprawność w jakieś części ciała! Można ćwiczyć, wspierać i WALCZYĆ! Postawmy się zawsze po stronie takiej osoby. Ja je uwielbiam. Można z nimi się świetnie bawić. Kiedy z osobą na wózku inwalidzkim jedziesz na tenisa i czujesz jej radość! Kiedy zwiedzasz, planujesz i robisz wszystkoooo ;)

 

Mam nadzieję, że do jakiś przemyśleń Was to skłoni! Niedługo napiszę ;) UŚMIECH!

WOJOWNICZKA

Na początku bardzo, ale to bardzo chcę Was przeprosić! Odcięcie od laptopa niestety było mocno widoczne moją nieobecnością! Dzisiaj już wracam na swoje tory i postaram się to nadrobić!

Hm... kochani u mnie działo się bardzo wiele....
Mam kilka tematów, które mnie bulwersują także podzielę się z Wami ;)

Zacznę od nazwy "wojowniczka...."

Daję sobie miano wojowniczki, ponieważ prawdziwy wojownik nigdy nie zrezygnuję z walki i do samego końca oczekuję podium.

Czasem moja walka w życiu kończy się remisem, walką przed czasem, różnicą punktów, ale co wtedy, gdy staję na drugim albo trzecim miejscu?

Zawsze nie będę pierwsza, zawsze ktoś będzie o krok lepszy od nas, ale to nas motywuję, aby nadgonić go i walczyć! Kiedy będę poniżej pierwszego miejsca nauczę się rozmyślać nad błędami. Będę wynosić wnioski i poprawiać swoją przyszłość.

Wojownik ma określone cele... ja ich często nie mam.

To oznacza, że nie jestem prawdziwą wojowniczką?

Każdy szuka swoich celów, przecież nie zawsze szybko odnajdziemy zagubione klucze.

Potrzeba czasu, ale nigdy nie żyję bez jakiegokolwiek celu...

Nie mam pomysłu na swoją przyszłość, aby mam cel w sporcie!

 

Nigdy nie zaliczam się do kogoś, jedynie inni mogą do mnie.

Prawdziwy wojownik ma swoje zasady. Moja zasada jest, że nigdy w życiu nie dam się poniżyć nikomu! Nie zależnie czy to będzie bogaty chłopak, albo kobieta, która myśli, że wszystko jej wolno.

Jestem człowiekiem i szanuję innych tak jak oni mnie.

Kiedy "ojciec" podniósł rękę na mamę wpadłam w szał.... Wojowniczka powinna być opanowana a ja zaplątałam się w myślach. Nie wdziałam co czuję! Oczywiście nie zostawiłam mamy samej, ponieważ wezwałam pomoc! Tylko chodzi, że ja nie podbiegłam do niego ....

Wojowniczka powinna spojrzeć problemom prosto w oczy. Kiedy już miała odwagę, wtedy usłyszałam najgorsze słowa: "Jaki jestem ojciec do Ciebie!" - chwilę przedtem powiedziałam: "Ojciec!Ty nie możesz bić mamy!"  - A on z drwiną, gdy trzymali go policjanci: "Ja mogę wszystko!" .....

Dzięki niemu wyszłam na wojowniczkę, która dużo przeszła w życiu. Upadłam po tym zdarzeniu wiele razy, przecież nie mogłam tego przyjąć "na klatę".... WSTAŁAM! Za każdym razem się podnosiłam, byłam o krok silniejsza, ale nigdy nie szłam do przodu za szybko, kiedy inni biegli i byli prawie na mecie ja byłam w połowie drogi! Nigdy nie chciałam dogonić tego tłumu przede mną. Sądziłam, że jak pobiegnę wolniej i sama dostrzegę drogi, których oni nie mieli czasu! Czas leczy rany! Prawda! Niestety bardzo długo i cierpiąco.

Każdy mówi, przecież jesteś na prawdę mądrą dziewczyną, która rozumie więcej niż inni, Ja rozumiem tyle samo! Nie jestem lepsza od innych, po prostu mam większy worek doświadczeń. Niestety tych ciężkich.

Natomiast jestem pozytywną dziewczyną, która pomaga innym. Zapominają o sobie. Wiece król dżungli zawsze dbał o mieszkańców, kiedy mieli problemy przychodzili do niego, ale ktoś z nich zapytał króla jak się czuję?czy wszystko w porządku? ... Nie, ponieważ ludzie myślą, że jak pomagamy komuś to my musimy być cudownie uzdrowieni i nic nas nie męczy! Często pomoc otrzymujemy od osób, które wiedzą jak ciężko jest w życiu. Kiedy popsuję się nam samochód. Stoimy na drodze, zimno, mokro, co chwilę przejeżdża jakiś samochód.... Ili z nim się zatrzyma zapytać pomóc? podrzucić gdzieś? Gdzie jest ludzi empatia?

Kiedy samochód się zepsuję nie ma ogrzewania coraz zimniej! Wiele razy byłam w takiej sytuacji, ale najpiękniejsze jest to, że zawsze znalazła się jedna osoba, na tylu ludzi, którzy przejeżdżali.

Kiedy jadę z bratem, czy obojętnie z kimś... gdy widzimy samochód z awaryjnymi światłami zawsze się zatrzymujemy! Może w samochodzie są małe dzieci, które potrzebują ogrzania. Jeżeli będziemy myśleć, że nie mam czasu... to na co masz czas? Czas, aby usłyszeć, że dziecko się rozchorowało? Banalny przykład, ale otwierający oczy na przyszłość!

Mam nadzieję, że każdy przesłanie odbierze w swoim przypadku inaczej, ale mam nadzieję, że mądrze i rozważnie. Zastanów się czy warto żyć w tempie, którym nie dostrzegamy drugiego człowieka!

<<<<UŚMIECH>>>>