STRACH....

Strach?

Hm... uczucie, którym nie możemy kierować.

Nie możemy go tak łatwo przerwać.

Cały czas się baliśmy...

Tylko o co?

Na pewno o dzisiaj, jutro....

Rodzina ciągle się bała.

Nie potrafili się cieszyć.

Ciągle się zastanawiali co to będzie.

Jak dadzą radę.

Życie dla nich to była podróż, która prowadziła zawsze donikąd....

Nikt nikogo nie powinien osądzać po tym z jakiej rodziny pochodzi.
My jesteśmy kreatorami swojej przyszłej rodziny, którą MY sami założymy.

Ile razy się nad tym zastanawiałam, ale teraz rozumiem swoją mamę....

Ona chciała abyśmy mieli ojca. A to oczekiwanie i danie szansy po latach okazało się miłosierdziem.

Nigdy mu tego nie zapomnę, ale zawsze szacunek mam, przecież to dzięki niemu żyję.

W zależność od różnych sytuacji życiowych można to interpretować.

Żyj jedynie UŚMIECHEM!

Po prostu - JA

Jestem dziewczyną, która nie rozumie świata wokół....

Żyję chwilą oraz staram się szukać tylko plusów a nie minusów.

Wszystko co zaczynam robią to z całego serca i wkładam w to mnóstwo pracy!

Dużo ludzi osądza pochopnie....

Dużo ludzi nie ma szacunku do innych...

Dużo ludzi potrafi się tylko wyśmiewać!

Ja - prosta dziewczyna...

Przecierpiałam,przepłakałam całe dnie....

Do tej pory w moim życiu jak już coś się poukłada musi się za chwilę coś popsuć.

Najważniejsze w życiu to nigdy nie kłaść się spać bez zgody z drugim człowiekiem.

Piękno w życiu biję od nas samych....

My sami jesteśmy konduktorem swojego życia, przecież my sami ustalmy jego tempo oraz czy z niego będziemy czerpać czy nie.

Żyjmy chwilami i cieszymy się ze wszystkiego co nam się w życiu zdarza.

Wszystko kreuję nasze życie oraz przyszłość.

___UŚMIECH!___

Czysta prawda...

Ile razy potrzebowałam tej jedynej rozmowy?

Z problemami do nikogo nie chodziłam... DLACZEGO?

Ponieważ się wstydziłam...

Wiedziała, że większość mnie nie zrozumie.

Bałam się, że zostanę wyśmiana oraz ludzie mnie zostawią.

Taki mój zamknięty świat w którym wiecznie trzeba się bać...

Najgorsze jak czułam się nie potrzebna, szukałam zrozumienia.
Ile razy płakałam w ciszy?
Potrafiąc iść ulicą spojrzeć na domy w których jest prawdziwa rodzina i się nie rozpłakać....

Zostawałam odbierana za osobę spokojną....
Nikogo nie dziwiło dlaczego?
Dlatego, że nie miałam chęci do życia i żyłam z dnia na dzień bezsensu oraz bez żadnego planu na przyszłość. Nie wiedziałam co będzie jutro... Otóż każdy  kolejny dzień przynosił mi więcej lęku.

Myślałam, że choć w szkole będę świetną aktorką i poudaję sztuczne uśmiechy, które tak trudno wychodzą na mojej twarzy.

Nauczyło mnie życie cieszyć się z małych rzeczy, ale też płakać z wielkich krzywd.

Tamto życie jest takim przecinkiem w zdaniu oraz trzema kropkami na końcu nie wiedząc nic ...

 Każdy dzień taki sam DOM - SZKOŁA- TRENING

Często czułam większe bezpieczeństwo w szkole niż w domu!

Najgorszą rzeczą jaką robiłam to trzymałam noże w pokoju....

W biurku, pod poduszką, gdyby ojciec chciał zrobić coś mi albo mamie.

Gdyby sobie tak pomyśleć pewnie nawet odwagi użyć bym go nie miała.

Na każdej awanturze się blokowałam ... 

Był tylko płacz, krzyki, prośby, nerwy.

Zawsze się bałam....

Nikt nie wie jak ja bardzo się bałam.

Wiecie jak wiele razy nie spałam, albo przebudziłam się w nocy i chodziłam sprawdzić czy ojciec śpi oraz czy mama jest bezpieczna ....

***UŚMIECH!***

Wewnątrznie oraz zewnętrznie u człwoeika

Hm...

Co się może różnić u człowiek w środku a na zewnątrz?

Otóż bardzo dużo, ponieważ człowieka machina napędzająca życie znajduję się w środku.

Człowiek umie bardzo dobrze maskować siebie oraz swoje emocje.

Tylko co się dzieję kiedy człowiek nie ma siły?

Rany, które są w środku są niewidoczne dla innych.

Tylko żeby ich się pozbyć należy postawić im czoła.

Najlepszy sposób to weźcie worek treningowy, rękawice i uderzajcie.

Tylko to pomysł na wyładowanie emocji.

Mamy nadal problem jak się tego pozbyć.

Nie jesteśmy czarodziejami, nie pstrykniemy palcami i wszystko zniknie.

Musimy do tego wrócić i ułożyć w głowie plany czy ja chce z tym nadal żyć...

Chyba bardziej ładnie u mnie wygląda zewnątrz...

Widzicie dziewczyny nałożą zestaw małego tynkarza i wyglądają olśniewająco...

Tylko po co?

Będzie ktoś ze mną tylko dla wyglądu?

Wewnątrz mnie czuję, że żyję taki potworek, który mnie niszczy...

Potworek o imieniu: PROBLEMY!

 

Problemy są, ale my jesteśmy, aby je rozwiązać!

Bardzo bym chciała rozkwitać w środku, ale tak łatwo to nikt nie ma!
Żeby móc się cieszyć z szczęścia, które będzie we wnętrzu należy postawić się wspomnieniom!

Nie rozmyślajmy nad tymi złymi chwilami, ponieważ nie starczy nam czasu, aby cieszyć się z tych dobrych!

Najgorsze to się załamać...
Mój czas kiedy nie miałam siły żyć spowodował tylko pustki w moim życiu.
Łykanie tabletek na uspokojenie tez nic ciekawego...
Ja to wszystko pokonałam UŚMIECHEM, ale wiecie co...
Moje szramy w głowie nigdy nie znikną.
Zawsze się czegoś będę bać, nikomu nie zaufam tak szybko, ale ważne, aby PRÓBOWAĆ!

Wspierajmy się wzajemnie!

^^^UŚMIECH^^^

Epickie urodziny...

12-letnie dziewczynka...

Obchodzi swoje urodziny....

 

Zaprosiła przyjaciół, bawili się niesamowicie!

Tylko mogło coś przerwać jej urodziny?

Obraz, który pokłada przez cały czas...

Mama zapłakana przyjechała tam gdzie się bawiliśmy

mama: -"Musimy jechać do domu!"

Zaplątana w swoich myślach myślałam, że znowu ojciec ...

Myślenie nie było złudne!

Prosiłam żeby mi powiedziała, ale nie chciała mnie denerwować.

Podjechałam pod dom...

Mój brat zatrzymywał ojca żeby nie podszedł do mamy...

Przyjechała policja...
Policjant:"Co Pan najlepszego wyrabia?"
Sprawca:"Ja nic, przecież oglądam mecz"

Zobaczcie jak to wszystko się okręciło...

Policjant:" Pana córka ma urodziny, niech już Pan będzie spokojny!"
Sprawca:"A co mnie to obchodzi?"

Hm.. co ta mała dziewczynka wtedy mogła pomyśleć o ojcu..
Bała się go, ale przecież chciała tylko spędzić miło urodziny.

Teraz ona każde urodziny chce spędzać sama w domu...
Dlaczego?
Boi się, ale przecież minęło tyle czasu ...

Jej rany w głowie są ciężkie nie do wymazania!

Osoby, które są dla Was ważne niech widzą, że ich POTRZEBUJECIE!

Niech każde urodziny spędzą w szczęściu!
 Spędzanie wspólnie czasu w miłej atmosferze -to tylko TYLE.

UŚMIECHEM - pokonamy smutek!  

Przyjaciel

Przyjaciel to osoba, którą porównać można do takiej cząstki w naszym sercu...

Kiedy jest blisko serce biję, ale kiedy się oddala coraz słabiej.

Przyjaciela nie da się zastąpić.

Nawet przyjaciele, którzy się od nas oddalą zawsze będą w pamięci.

 

Ogólnie według mnie przyjaciel to osoba, która jest cząstką mnie...
Mój przyjaciel nie ma mnie ciągnąć ku górze. Ja chce, abyśmy razem upadali oraz razem wstawali o wiele silniejsi.

 

Bardzo często nie ma moich przyjaciół kiedy ich potrzebują, ale to nie sprawia, że ich przekreślam.

Dążę, aby mieć z nimi kontakt. Tamtego czasu nikt mi nie zwróci, ale przecież są wspomnienia!

Zacznijmy, że mam mało przyjaciółek.

Stają się osoby, które znam długo, szanujemy się oraz rozumiemy.

Dzielę przyjaciół na moich zasadach.

Hm.. najważniejszymi przyjaciółmi to: mama, brat, siostra ....

Co nie wyklucza przyjaciół z którymi przyjaźnie się od lat....

Kilometry w przyjaźni nie odgrywają roli?
Nikt mi nie wmówi, że nie...
Przecież każdy potrzebuję w trudnych sytuacjach przytulenia przyjaciela, albo porządnego wstrząsu, aby się wziąć w garść i zacząć działać!


Moim wielkim przyjacielem, który zostanie w moim sercu jest Wilu, który jest niesamowitym człowiekiem.
Czasem brakuję, ale "WIARA I NAIEJA TO PODSTAWA" 
To są słowa, które w najgorszym momencie życia podniosły mnie na duchu!

Przyjaciółmi to także osoby z treningów.

Są to osoby, które bardzo szanuję, ale jeszcze świetnie spędzamy czas.

Dzięki tym chłopakom odkrywałam, że warto się nieść ku górze.

Hmm...

Trening to mój przyjaciel, który daję mi siłę na kolejny dzień.

Uwielbiam, gdy mój brat spędza czas ze mną na trening, kibicuję mi oraz wierzy we mnie!

Chłopaki z maty to wspaniali ludzie.

Jesteśmy zupełnie różni.

Nawet okazać się może, że nas nic nie łączy...

Łączy nas pasja, walka, która daję nam motywację.

Jesteśmy jedną grupą, która się wspiera, pomaga...

Moim uwielbianym przyjacielem jest mój trener.
Myślicie, że mój trener trzyma, aby musztrę na treningach?
Nie, ponieważ to wspaniały człowiek, którego nie oddam nikomu!
Znaleźć na swej drodze takich ludzi - BEZCENNE
Mój trener umie mnie wysłuchać, wesprzeć, ale także dodać kopniaka do walki.
Bywały momenty w życiu, że to trener bardziej wierzył we mnie niż ja!
Niezwykły sportowiec o wielkim sercu!

Weźcie się tylko otaczajcie ludźmi, którzy sprawiają UŚMIECH na Waszej twarzy!

Nie marnujmy czasu na smutek, żal...

O wiele piękniejsze jest szczęście.

UŚMIECH MILE WIDZIANY! :)

Pobieram od życia...

Zacznę od tego, że moje życie zmieniło się wtedy, gdy przestałam wszystkiego chcieć...

Zaczęłam od tego, że tyle ile dawałam od siebie, tyle do mnie wracało.

Chciałam wszystko, aby kładli mi pod buzię...

Tylko czy byłby w tym jakiś sens?

Osiągnąć sukces, ponieważ ktoś mi go dał, ale tylko tak sobie.

Wtedy nasze sumienie nawet mówi " TO NIESPRAWIEDLIWE WOBEC INNYCH"

-Pytanie:

Ktoś się przejmuję innymi ludźmi?

Nie, bo po co?

Ja mam mieć dobrze i tyle...

Ludzie robią taki młyn, gdzie niekiedy sami się gubią.

Kiedy inny człowiek cierpi przez nas ...
Wtedy właśnie widzimy ile smutku wyrządziliśmy.
Czy na prawdę musi stać się tragedia, aby człowiek człowieka szanował?
Aby, wcześniej myśleć o innych?

Jestem szczerą dziewczyną, która najpierw pomaga innym....
Ludzie, którzy w życiu doznali krzywdy są bardziej pomocni.
Ludzie, którzy nie mają nic, oddadzą więcej niż nie jeden miliarder.

Myślę, że z moich wpisów docenisz życie, zaczniesz z niego czerpać jak najwięcej...

POPROSZĘ UŚMIECH! :)

Perpektywa życia

Często ludzie martwią się tym co będzie.

Ja martwiłam się tylko "co będzie jak ojciec wróci" ...

Hm.. nie zastanawiam się nad przyszłościom, ponieważ ludzie ustawiają swoje życie kilka lat zaś...

Ja natomiast jestem TU i TERAZ...

Wszystko zdarzyć się może, taki jaki nam los przypisany.

Nie zamartwiam się już aż tak bardzo jutrem.

Żyję od treningu do treningu :)

Tak naprawdę szukam motywacji ...
Nie mam jakoś planów na przyszłość.
Żadnej pracy się nie boję.
Wolałabym pomagać innym nawet za mniejsze pieniądze, ale wiedziałabym, że kogoś uszczęśliwiam.



Życie to chwilą ... 
Jak to mówią wojownika zdobią siniaki ...
Owszem, ale tylko te, które wywodzą się z maty! :)

Najgorzej jak większość ludzi ma nas za zero, takie typowe nic...

Wtedy ja wstaję z tym moim "uśmiechem" i śmieję się im w oczy.

To najbardziej daję mi satysfakcję, próbują poniżyć człowieka, ale sami zostali upokorzeni przez siebie.

Wiecie gdyby siła miała znaczenie to słoń a nie lew byłby królem dżungli.

Natomiast, gdy chce się stać lwem, trzeba trenować z lwami!

Moje życie zmieniło się odkąd ojciec zachorował ...

Dość poważnie, wtedy nauczył się żyć bez alkoholu.

Prosta dziewczyna ze mnie, ale jednak taka ignorancja lekka wypływa ze mnie.

Nie mogę go zrozumieć, ale staram się.

Dobrze wiem, że alkoholizm to choroba, przecież nikt tak łatwo z niej nie wyjdzie.

Żyj z uśmiechem....
 

Przywróć uśmiech! 
 

Staram się żyć jak każdy dzień byłby moim ostatnim..

Bezsensu się kłócić, aby potem się godzić... - widzicie sens?

Ja nie, dlatego staram się nie kłócić.

Zdaję sobie sprawę z mojego jakże trudnego charakteru.

A jak to u mnie poproszę UŚMIECH!

Czas nadziejii ...

Kocham każde święta, ale pytanie czy tak jak Wy?

Całe życie się ich bałam.

Bardziej niż na świętego Mikołaja czekałam na ciszę.

Zapachy świąteczne do wyczucia - coś pięknego..

Inni odczuwają radość z płynących świąt.

Ja i czwórka mojego niezmiernie różnego rodzeństwa zawsze w jakimś stopniu te święta czuliśmy.

Zawsze mamusi chciała nam ukazać ciepło, miłość...

My oprócz strachu staraliśmy się przeżyć je jak należy.

Choć każdy w szkole się cieszył na święta to nie - JA.

Ja czekałam na wolne, ale niekiedy tez wolałabym chodzić do szkoły.

Pamiętajcie, że rodzina to coś WYJĄTKOWEGO!

Ja i tak swojej nie chciałabym zmieniać!

Kocham ich...

 

"WIARA I NADZIEJA TO PODSTAWA"

Problemy są, ale my jesteśmy, aby je rozwiązać!
Wiara to coś co trzyma mnie przy życiu.
Ciągle stawiam sobie cele.
Cel - uśmiechu codziennego!

Każdy z nas się czegoś boi...  
Jeden- bardziej, drugi- mniej.
Lęk jest wyłącznie, aby zauważyć to, że potrafimy walczyć ze złem dla dobra.
Codziennie moje wstanie z łózka to wygrana z samą sobą

Najgorsze szukać ciągle czegoś, aby samemu się dołować.

Przykładowo jak ludzie mi mówili: "Nie martw się, przecież po deszczu zawsze wychodzi słońce" ..

Moim błędem było że dokończyłam to tak: " ... słońce też może razić"

Gdybym zatrzymała się przy słońcu, które mnie rozpromieni na twarzy byłabym wtedy o kilka uśmiechów do przodu. Najważniejsze dla mnie to się uśmiechać.Moi przyjaciele potwierdzą, że jak opowiadają mi o problemach to zanim postaram się pomóc mówię " UŚMIECHNIJ SIĘ"

Uśmiechem przebijemy mury, które nas dołują.

  

"POZWÓL ŻYĆ..."

Hm..

Jak to na początku bywa książę szuka księżniczki, ale co wtedy, gdy ten "książę" okazuję się niewychowanym egoistą, zadumanym w sobie łotrem?

No właśnie wtedy życie jest usłane cierniami.

Nic w naszym życiu nie zdarzy się przez przypadek..
Przecież nie można upuścić przypadkowo kubka.
Upuściliśmy go, ponieważ nie położyliśmy dobrze na szafkę.
Wszystkie te dobre części życia to nagrody za te złe.
Rodzina także nie jest żadnym przypadkiem...
Dali mi szansę żyć jak i każdemu człowiekowi, aby przeżyć problemy uśmiechem.
W moim przypadku utrapieniem było zachowanie ojca, ale nigdy nie OJCIEC!
Ojca mam jednego, ale kocham go - dziwne, ale prawdziwe.
Prośby, groźby ...
To na prawdę siało się na marne.

Kiedy w ostateczności szuka się pomocy policji?

Kiedy przejdzie wstyd ...

Kiedy chce się normalnie żyć ...

Kiedy nie chce się już bać....

Wtedy, wszystko legło w gruzach

Policja jest bezduszna?

 

"My go nie weźmiemy, ponieważ jak on jutro wyjdzie to będzie jeszcze gorzej."
Wiecie ile potrafiliśmy w domu znieść obelg, krzywd?
Nie tylko krzywda fizyczna nas niszczyła, ale bardziej psychiczna.
Tylko, gdy osoba niepełnosprawna jest ofiarą takiej przemocy psychicznej, wtedy wykańcza to ją od środka, szuka ukojenia...

Najbliżsi sprawcy udawali, że nic nie widzą. 

Mogliby założyć okulary, ale nie chcą.

Myślałam, że potrafię maskować to szczęście na twarzy, ale to mnie jeszcze bardziej niszczyło.

Przeżyliśmy dużo, ucieczki z domu, chowanie się, udawanie zjaw w domu.

Czas dla nas to był najgorszy element w życiu, ponieważ ciągle stał w miejscu, nigdy nie ruszał do przodu.

Niekiedy nic nie poradzimy na to co się dzieję w naszym otoczeniu. Nie zmienimy go też tak łatwo i szybko. Jedyne co możemy zrobić to zmienić nastawienie....

Jeżeli już tu jesteś i przeczytałeś to się UŚMIECHNIJ! ;)