Jestem jak każdy z Was ....
Ani nie jestem gorsza, ani inna.
Jestem dziewczyną, która chce kochać i być kochana.
Dlaczego ludzie, którzy wiedzą, że pochodzę z rodziny, gdzie ojciec pił jestem z gorszego marginesu społecznego?
Ludzie najłatwiej okręcają się i wyśmiewają.
Myślą, że jesteśmy gorsi? Czasem mamy większe serce niż oni.
Jaka jestem? .... ta gorsza, ponieważ nigdy nie chciałam na nowy telefon ani komputer?
Gorsza, ponieważ te pieniądze, które zarobiłam oddaję mamie żeby jej pomóc?
Gorsza, ponieważ jak dostanę pieniądze od kogoś to także oddam je mamie?
Wtedy nie czuję się gorsza, wolę siedzieć w domu zamiast bawić się za te pieniądze, ale przynajmniej moje sumienie mówi, że będziemy mieli co zjeść!
Myślicie, że nigdy nie marzyłam o wspólnych wakacjach z mamą?
Takich chociaż nad wodą w domku? ... Tylko by być razem?
Pewnie, że tak, ale nasze życie nawet nie daję możliwości na aż tak tanie wyjazdy.
Ludzie nie potrafią doceniać co mają ....
Ja nie muszę mieć orgynalnych butów, przecież wystarczy, że mam w czym chodzić!
Ciszę się, że mam te buty, przecież innych nawet nie stać na zwykłe buty...
Hm... jaka jeszcze jestem?
jestem osobą z małą samooceną, ale próbuję to zmienić.
Poprzez treningi odzyskuję wiarę w siebie!
W moich emocjach zawsze panuję chaos....
Złość, wściekłość, wstyd, bezradność.... wszystko krąży ciągle dookoła.
Ciągły lęk i nieoczekiwane napięci niszczy od środka.
A ciągłe powtarzanie: " Ciekawe, czy ojciec dzisiaj wróci pijany.... Ciekawe, czy zrobi awanturę?"....
Ciąg zdarzeń ciągnących się do przyszłości.
Tak na prawdę wcale nie jestem silna jak lew, lecz słaba jak mysz, która by tylko cicho siedziała pod miotłą.
Brak poczucia pewności siebie mnie przytłacza tylko do codziennych zajęć, czyli iść do szkoły, wrócić i być w domu. Wolę siedzieć w domu i być obserwatorem życia za okna, niż znowu dać się skrzywdzić oraz czuć ból i upokorzenie, że znowu mi coś nie wyjdzie oraz znowu będę najgorsza bo jak to bywa zawsze mi coś musi nie wyjść.... Zawsze w ojca oczach byłam tym nieukiem, osobą, która nic w życiu nie potrafi zrobić, ani nigdy nie potrafię dojść do czegoś wyżej.
Tylko dziwne, że nikt nie zauważa dlaczego mam w sobie blokadę.
Dlaczego boje się brać udział w jakichkolwiek zawodach? Ponieważ boję się porażek, przecież sama chcę przegrywać bo mnie to czegoś nauczy, a zresztą nie zawsze trzeba wygrywać. Tylko ja potrzebuję potrzebę wygrywania do udowodnienia ojcu, że coś znaczę. Tylko nawet jeśli wygram on stwierdzi, że to i tak słabo, mogłam się bardziej postarać i bardziej przyłożyć się do pracy.
Zawsze pragnęłam, aby ojciec mi powiedział, że jestem ważna bo po prostu JESTEM!
Choć ot tak bym chciała to usłyszeć...
Nigdy nie liczył się z moimi potrzebami, by ja musiałam z jego...
Nigdy nie liczył się z tym, że mama jest chora i nie zrobi obiadu,....
Ma być i koniec! = przecież on to powiedział i nie wyobraża sobie inaczej.
Wszystko boli, ponieważ mama robiła aż tak dużo a on tego nawet nie zauważał, przecież nic nie robi...
Wiecie każdy problem był wyjątkowo poważny do zrobienia awantur.... np, przesolona zupa, albo niedosolone ziemniaki.
Błahostki za które w domu można bardzo wiele usłyszeć!
Nauczyłam się rezygnować z własnych potrzeb na cel innych osób.
Największym nieporozumieniem było to, że zawsze martwiliśmy się o ojca, aby to on miał jedzenie, porządek oraz cokolwiek co by tylko sobie zażyczył, aby tylko dał nam spokój. Z biegiem lat zrozumiałam, że cokolwiek byśmy zrobili albo i nie to i tak zaczął by awanturę o tzw. " NIC " ....
Jestem jednego dnia miła, potulna i kochana, ale zaraz tuż następnego jestem jedynie zbuntowaną dziewczyną, która by wszystkich wyzywała oraz krzyczała na wszystko co możliwe...
Cały czas próbuję odkryć jaka jestem .... <<<UŚMIECH!>>>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz