Czuję się jakbym była w masce cienia. Niby jestem, ale nie do końca.
Boję się ludzi. Boję się bólu, krzywdy i rozpaczy... A najbardziej, że zostawią mnie Ci, na których bardzo mi zależy. Może nie jestem idealna. Ale istnieją ideały?
Być może nawet nie jestem tą, która wyrówna Twojej inteligencji, ale nie rań mnie....
Bałam się przez całe życie, gdy zawitał spokój - lęk mnie nie opuszcza.
Nie chcę kolejnego rozczarowania, płaczu, czy też nawet odrzucenia.
Chcę zrozumienia, że widząc mnie smutną, nie trzeba być lekarzem, by stwierdzić, że na recepcie należy wpisać ciągłe przytulanie, mnóstwo czasu razem i najważniejsze być blisko.....
Jestem oziębła, nerwowa, smutna i przytłoczona....
Jedynie mój chłopak sam wszystko zauważa i o mnie walczy.
Nie spodziewałam się, że kiedykolwiek przy moim sercu będzie osoba, która tak bardzo będzie chciała walczyć " o takie coś " - czyli o MNIE!
Uświadamia mi, że jest warto. Nie dla niego, nie dla mnie, ale dla NAS!
Boję się, że obudzę się w nocy ze łzami w oczach, ale wiem, że mam do kogo się przytulić.
Boję się wracać do przeszłości, ale przy męskim ramieniu o wiele łatwiej wrócić do teraźniejszości.
Bo w nim właśnie jest cząstka mnie, dzięki, której nie mogę przestać żyć.
Często miałam myśli: "Po co ja jestem?" "Warto żebym była? " .....
Jestem, bo mam jeszcze ludzi, dla których jestem ważna...
Może i mam ciężki czas w życiu... Chyba nawet gorszy, niż miałam, gdy prawdziwe problemy istniały. Być może strach mnie paraliżował i uczył mnie żyć.... A, gdy strach przemija i ostoja życia jest prosta, to ja się gubię.
Przyjdź i zobacz jak kałuże łez jest po mojej drodze życia. Obejrzyj moje smutne oczy i powiedz te puste słowa "BĘDZIE DOBRZE!". ... Jestem na nie uczulona, dostaję wysypki i gorączki od razu.
Po tym wszystkim, co przeszłam, Ty - powiesz mi, że będzie dobrze. Ja wiem, że po każdej burzy, wychodzi słońce, ale kiedyś następuję wyładowanie.... Nie znając mnie, tego jak wszytko przezywam.... Ty - bezczelnie nazwiesz to, nie rób już problemu, tam gdzie go nie ma...
Nie ma? Ale, przecież był. Przeszłam przez niego.
Nie wiesz jak to żyć przez całe życie z alkoholikiem, którego chcąc nie chcąc, nazywasz swojego ojca? Krzyczysz do niego "tata" , tylko, wtedy, gdy prosisz, aby przestał krzyczeć oraz, aby nikogo nie uderzył. Aby poszedł spać i już więcej nie pił.
A w Twoje urodziny policja składa Tobie życzenia urodzinowe, podczas, gdy są na interwencji bo jest awantura....
A wiesz "Dzień Ojca" - czułam zawsze smutek, jak widziałam dzieci, które siedzą na kolanach ojca.
A wakacje? Nawet nie pamiętam, gdy kiedykolwiek mnie przytulił....
A Boże Narodzenie? ... Największy strach w życiu....
A święta? Żadnych nie było spokojnych!
To, odpowiedz mi kim właściwie jest ojciec? .............
Bo, ja nigdy nie mogłam tego zaobserwować!
Kiedy mówisz coś, a Twój "tatuś" odpowiada, "Ja nie jestem żaden ojciec do Ciebie!" ....
Kiedy rozmawiając z bratem, dostałabyś za coś czego nie zrobiłaś, bo ktoś miał przesłyszenie, że kierowane słowa były inne i toczyły się do niego ....
Kiedy wszystkie oszczędności oddajesz mamie, aby ugotowała obiad.
Gdy, nie kupujesz nowych rzeczy, butów często. Gdy buty na zimę są wielosezonowe.
Gdy, kurtka wytrzymuję dłużej, niż by się mogło wydawać.
A Wy? Jak na mnie patrzyliście wszyscy?
Jak dziecko z patologi? Miałam zawsze czyste ubrania, może nie oryginalne..........
Zamiast pomóc, lepiej przydeptać? ..................
Więcej szacunku mam do mamy, niż Ty przed kolegami do "Twojej starej", ale ja potrafię przy ludziach zakończyć rozmowę z mamą słowami; "Kocham Cię" ...........
Kiedy podstawowym słownikiem były słowa: " Kur...., Szma.... Dziw.... Pojeb....." ................
Kiedy oczami, widzisz, że biję Twoją mamę.... Ale ja nic nie mogę zrobić.... Bo, lęk blokuję wszystko w Twoim organizmie. Ale jedyne co potrafisz to wybiec z domu i wołać o pomoc, brat ojca, który nawet nie przyszedł, ale, jak on może pomóc, gdy jak byłam mała na rękach mamy, to on właśnie kazał uderzyć mamę, a on to zrobił.... Jak bardzo boisz się, że nawet po wezwaniu policjantów - Ty boisz się wejść.... Gdy, widzisz jak w domu Twój ojciec musi siedzieć w kajdankach.
Jak wiele trudu kosztuję mnie, aby codziennie nie wylewać wodospadu łez....
Nie podchodź. Boję się, że Ciebie skrzywdzę....
Ciemna strona trenowania ............
Kiedy odzyskałam chęć do życia, pojawił się " trenerek" , ładnie umiał mówić....
Najpierw wplątał mnie w pułapkę, że taki troskliwy. Traktowałam go, być może za ideał ojca, którego nigdy nie miałam.... Aż do czasu, gdy pozwalał sobie na dużo, za dużo....
Klepiąc po tyłku, podczas treningu jest karygodne. Kiedy mówiłam, aby tego nie robił. Zaczęłam unikać sytuacji, gdybym miała przejść obok niego. Tylko komu powiedzieć? Kto mi w to uwierzy?
Wszyscy mieli go za człowieka z honorem.... Aż podczas walki poczułam rękę tam gdzie nie miałam, ale oczywiście przypadkowo, bo to walka. Mhm... Okej. Sport kontaktowy raz się zdarzyć mogło. Niekiedy, podczas walki z chłopakami tez się zdarzyło, ale od razu było "przepraszam".....
Ten sport dawał mi bardzo dużo. Nie robiłam tego, aby być Mistrzem Świata, ale dla siebie, czuć, że sama będę mogła się obronić, i mamę w razie konieczności..... Świetny sport, który pokazał, że dobra technika i drobna dziewczyna, obala 112kg kolesia. Czuć ten uśmiech, gdy odklepywali mnie silniejsi..... Podczas, gdy miałam czekać za chłopakiem, aż odbierze mnie z treningu, trener mówi wsiadaj do auta, poczekam z Tobą, przecież zimno jest. To bez namysłu wsiadłam, przecież to trener. Może pogadamy o technikach, albo powie mi co mogę poprawić.... Tak mi się tylko wydawało.
Rzeczywistość? Była zupełnie inna. Zaczęło się o treningu, ale, że mam niesamowity tyłek. O jego marzeniach, że razem walczymy w bieliźnie, albo o wspólnym prysznicu, wcale nie musiało być "seksu"... Nie owijał w bawełnę. Odmówiłam i chciałam wyjść, gdy złapał mnie za nogę i powiedział: " To, że masz chłopaka nic nie zmienia, zaraz go możesz stracić, zobaczysz, że on z Tobą nie będzie" ...Akurat tak się stało, że nadal jest i pomimo moich problemów, wspiera mnie.
Był czas, w którym chciałam się zemścić. Przelałam znowu łzy, godziny spędzone w łóżku i brak życia........... To był szok, wstyd, załamanie ....
To są puste słowa bez emocji, a to co ja przeszłam - nawet nie obrazuję tego bólu......
W głowie mam pomieszane z poplątanym. Nie wiem jak mam żyć.....
Nie wiem jak ułożyć historię mega życia, aby nie było rozpaczy.
Teraz? Mdleję bez powodu, głowa rozrywa mnie na wszystkie kierunki świata, a sens życia budzi i rozpala we mnie jeden człowiek, którego bardzo kocham i nie chce krzywdzić, a jednak to robię. Być może nieumyślnie, ale niestety bardzo się gubię.
Jeden człowiek, który rozpala we mnie wszystkie żarówki, które przestały świecić.
Nie chcę wychodzić poza dom, przecież boję się zranienia. Nie chcę. Boję się ludzi....
Kto i gdzie mnie jeszcze zrani.....
JA TO DOPIERO ZNAKOMITA AKTORKA ............
Zostawiam Cie z przeanalizowaniem tego, proszę zostaw komentarz.....
Wojowniczka, pamiętaj, ze cały czas walczę!
